Het Boothuis

Deze plek word eigenlijk nooit meer gebruikt, maar toch mogen de leerlingen hier gewoon komen. Het is een overdekte plek om een boot te stallen. Je kunt ook naar de boven verdieping, maar dit stelt niet veel voor. Hier liggen alleen wat spullen om boten te onderhouden. Natuurlijk ligt het aan het meer zodat de boten gewoon kunnen uitvaren.

Regels:
Gewoon de schoolregels
Niks kapot maken, dat vind vilder niet zo leuk.

Aantal:
In het boothuis is 4 het maximale
Buiten kan natuurlijk wat meer.

Met een dromerige blik in haar ogen liep Jacelyne richting het boothuis. Ze kwam hier vaker, gewoon voor de rust. Ze duwde voorzichtig de deur open, die lichtjes kraakte, het was dan ook al een oud gebouw, en liep naar binnen. Ze liet zich op een van de houten bankjes zakken en slaakt eeen diepe zucht. Het schooljaar was pas begonnen en ze had er nu al geen zin meer in.

Darius duwde voorzichtig de krakemikkige deur van het boothuis open. Hier kon hij vaak rustig zitten. In gedachten liep hij naar binnen, er niet aan denkend dat er nog iemand anders zou kunnen zijn. Zijn gedachten waren voor de zoveelste keer, sinds het schooljaar was begonnen, bij het mysterie met hun vroegere leraren. Hij schrok toen hij zag dat er al iemand in het boothuis was. "Oh, s-sorry!" Zei hij en hij maakte aanstalten weer weg te gaan.

Jacelyne keek verbaasd op toen de deur openging. Ze had niet verwacht dat er nog iemand zou komen, aangezien dat nooit het geval was. Meestal, altijd eigenlijk, was ze hier alleen, dat was dan ook wat ze er zo fijn aan vond. Maar gezelschap kon ook geen kwaad, toch? 'Oh, je hoeft niet weg te gaan hoor!' Ze glimlachte bemoedigend naar de jongen en gebaarde om zich heen. 'Er is voldoende ruimte vor twee personen.'

Darius glimlachte onzeker. "Weet je het zeker? Ik heb de rare tik om met mijn toverstok te gaan spelen." Zei hij met een ondeugende glimlach. Zijn kat Sansu liep om zijn benen heen. Hij bukte zich om hem te aaien.

Jacelyne knikte, met de glimlach nog steeds op haar gezicht. 'Maakt niet uit, zolang je geen spreuken op mij afvoert.' Haar blik verschoof zich naar de kat en haar glimlach werd nog breder. 'Wat een lief ding! Ik heb zelf ook een kat, maar die is veel te lui om met me mee te lopen.'

Darius lachte. "Normaal doet hij dat ook niet hoor! Hij wil gewoon weer wat van me, maar wat is een raadsel." Zei hij met een blik op de kat. Hij mopperde dan wel veel op Sansu, maar dat was toch wel zijn beste vriend. Die altijd bij hem was.

'Aah, dus het is er zo eentje.' Jacelyne lachte eventjes. 'Hoe heet ie? Mijne heet Mary, ik was toen nog niet zo creatief met namen.' Ze had Mary al gekregen toen ze 10 was, hij was eerst van haar broer geweest. Toen ze haar kreeg was ze al anderhalf, wat haar nu dus 6 en een half maakte. Bijna 7.

Darius grijnsde. "Hij heet Sansu." Zei hij en hij wees op de kat bij zijn voeten. "Ik vindt dat dat nog een best goede naam is. Mijn eerste kat heette snoeliewoelie." Zei Darius lachend. Hij ging naast het meisje op de grond zitten. "Katten zijn echt mijn lievelings dieren. Ookal zijn uilen handiger."

Jacelyne lachte om die naam. 'Snoeliewoelie? Serieus? Misschien ben ik dan toch nog niet zó onorigineel.' Ze knikte. 'Uilen zijn inderdaad handiger, maar wel een stuk minder lief en knuffelbaar.' Ze aaide Sansu over zijn kopje. 'Ik ben Jacelyne trouwens! En jij?' Ze keek hem vragend aan.

New
~

Ivar liep rond. Verbaasd keek hij naar een soort huisje waar hij bij kwam. Hij opende de deur en keek rond. Ivar glimlachte en keek rond. Hij zag het water en glimlachte en keek rond, hij was zo nieuw hier dat hij het echt vreemd vond om sommige dingen te zien.

Toen Beth een jongen naar het boothuis zag lopen ging zij, nieuwsgierig als altijd, er direct achteraan. Ze wilde weten wat hij daar moest en wie hij was, omdat ze hem nog nooit eerder had gezien. Eenmaal daar leunde ze tegen de deurpost aan, met haar armen over elkaar geslagen. 'Well, hello.' Rond haar lippen stond een brede, sluwe grijns. Typisch Beth.

Ivar schrok best toen hij een stem hoorde. Hij keek om en grijnsde, ondeugend en sluw. Hij trok zijn mond open en op het moment dat hij de woorden uitsprak hoorde je gelijk weer zijn vreselijke accent, Noors gemend met Italiaans. "Hello." Antwoordde hij grijnzend.

Beth grijnsde nog breder toen hij zich omdraaide. Nieuw en mooi? Nog beter. Oh, en nog buitenlands ook. Helemaal perfect. Ze zette een paar stappen in zijn richting. 'Dus, wat doe jij hier, handsome?'

Ivar keek naar het leuke meisje en grijnsde even. "Ik..? Ik verken de boel aangezien ik nieuw ben.." zei hij grijnzend tegen haar. Ivar ging kort even door zijn eigen haren heen en keek naar haar.

Beth knikte, nog steeds grijnzend. Wat hield ze toch van nieuwelingen. Behalve die eerstejaars, die waren rot. Ze liet haar blik over de jongen glijden. Maar hij zag er niet uit als een eerstejaars, in tegendeel zelfs. 'Waar kom je vandaan?' vroeg ze nieuwsgierig.

Ivar grijnsde. "Ja mag raden.." zei hij tegen haar. Hij ging op de rand van het hout zitten en trok zijn shirt even uit en dook het water in, koud? Nee, Ivar kende geen kou. Al snel klom hij weer uit het water, behendig als hij was en keek nar het meisje. "Sorry, ik kreeg het warm.." Zei hij tegen haar.

Beth wilde net haar mond opentrekken toen hij plotseling zijn shirt uittrok. Ze trok een wenkbrauw op en keek verbaasd naar hem toen hij het water insprong. Oké? Toen hij het water weer uitkwam knikte ze goedkeurend. Niet verkeerd, zeker niet verkeerd. 'Oh, maakt niet uit hoor,' zei ze, gevolgd door een knipoog. 'Ik gok op Noorwegen? Maar dat is niet het enige accent dat ik hoor.'

Ivar grijnsde. Hij zorgde met zijn staf dat zijn broek weer droog werd en keek naar Beth. "Ja, Noorwegen, maar dat klopt. Mijn moeder is Italiaans." zei Ivar grijnzend. "Drietalig opgevoed." zei hij tegen Beth. "Maar bellezza (Schoonheid), wat deed jij hier dan?" vroeg hij haar glimlachend.

'Ja! Italiaans!' Beth knikte. 'Dat hoorde ik. Drietalig? Toe maar. Kom ik met mijn Engels, en meer niet.' Ze lachte eventjes. 'Wat ik hier doe?' Nonchalant haalde ze haar schouders op. 'Als ik een knappe jongen ergens binnen zie gaan ga ik er achteraan, zeker als ik hem ook nog niet ken.'

Ivar lachte kort om haar woorden. "Engels is ook niet verkeerd hoor." zei hij glimlachend tegen haar. "Dus wat je eigenlijk zegt is dat je me nog net niet besprong omdat ik voor je onbekend was en je me kennelijk niet lelijk vind." zei hij grijnzend tegen haar. Hij rekte zich even uit, zijn shirt had hij aan de kant gegooid en hij keek naar haar. "Maar laat ik me maar eens voorstellen.." zei Hij grijnzend. Hij deed een stap naar haar toe, pakte haar hand en kuste deze kort. "Ivar Tyr. Aangenaam." zei hij glimlachend en hij ging weer rechtop staan.

'Oh dat bespringen kan nog komen hoor, juich maar niet te vroeg.' Beth grijnsde opnieuw. 'Tenzij je dat jusit wil, natuurlijk, dan hoef je het maar te zeggen.' Ze lachte even toen hij haar hand kuste. 'Beth Rhonwen. Nouja, eigenlijk Bethany maar ik vermoord iedereen die me ook maar zo durft te noemen, dus beter zeg je Beth.'

Ivar grijnsde. "Hahaha. Wil je terechtkomen op mijn buik of op mijn rug?" vroeg hij haar grijnzend. Ja, Ivar was zeker wel iemand die van uitdaging hield. Hij keek naar Beth. "Oké, ik wil maar al te graag blijven leven dus ik blijf je wel Beth noemen." zei hij glimlachend tegen haar.

'Hmm. Let me see.' Beth's ogen gleden naar zijn buik en ging toen achter hem staan om zijn rug te bekijken. Ze schudde haar hoofd en ging weer tegenover hem staan. 'Definitely je buik. Dan krijg ik tenminste je gezicht erbij.' Ze grijnsde breed. 'Wijze keuze,' zei ze knikkend.

Ivar grijnsde eventjes en keek naar haar. "Kom maar dan." zei hij grijnzend en hij keek naar haar. Ivar glimlachte en keek naar haar. "Weet je het zeker." zei hij grijnzend tegen haar. Ivar was weer in zo'n bui maar hij vond het totaal niet erg.