De leerlingenkamer van Slytherin.

De leerlingenkamer van Zwadderich, bevindt zich achter een kale, vochtige muur in de Kerkers. Hoewel je het van binnenuit niet kan zien, bevindt de kamer zich onder het Grote Meer. Om naar binnen te komen moet je het goede wachtwoord noemen.
Eenmaal binnen kom je in een lange, lage, onderaardse ruimte, met ruwe stenen muren. Aan de gewelven hangen kettingen met ronde, groenachtige lampen, in een gebeeldhouwde schouw brandt een knappend haardvuur en de kamer staat vol rijkbewerkte stoelen.
De leerlingen van Zwadderich slapen in hemelbedden die zijn voorzien van groene zijde en hebben beddenspreien waarin een zilveren draad is verwerkt. Middeleeuwse wandkleden van beroemde Zwadderaars hangen aan de muren en er hangen zilveren lantaarns aan het plafond. Je kunt 's nachts het water van het Grote Meer tegen de ramen horen slaan.

Wachtwoord: Bloedzuiver.

Personen: Alle leerlingen van Slytherin.
Regels: De normale schoolregels.

Op zijn gemak sjokte Loren door de gangen heen, soms leerlingen aan de kant duwend omdat ze in de weg liepen. Na een tijdje lopen en scheldwoorden negeren stond hij voor de muur die toegang gaf tot de leerlinge kamer van Slytherin. "Bloedzuiver," mompelde de jongen en in de plaats van de muur was er nu een doorgang zichtbaar. "Moven, kleine," snauwde hij tegen een eerstejaars die op zijn favoriete plekje zat. Met een gezicht alsof hij de duivel had gezien maakte de jongen zich uit de voeten. Loren liet zich op de bank neerploffen en sloot zijn ogen even. Kathy zou in de vakantie gaan trouwen met een kerel die Loren wel mag, maar die volgens hem te min is voor zijn zus. Met een zucht ging Loren nog wat meer onderuit zitten en verbande die gedachten naar de achtergrond. Dit is niet echt het moment om daarover te piekeren.

Schoenen in haar hand, sokken zaten erin, op blote voeten liep ze richting de kerkers, de stenen voelden vertrouwd aan. Ja, dit was geen vreemd beeld voor de mensen die Anastacia kenden. Het betekende dat ze weer eens bij het meer geweest was, je kon haar dan maar beter met rust laten, negen van de tien keer was ze of chagrijnig of verdrietig en heel soms was ze gewoon, vrolijk. Afijn, nu wist ze niet hoe ze zich voelde. "Bloedzuiver." zei ze rustig en het meisje met de rode haren liep de leerlingenkamer binnen. Rondkijken naar waar ze zou gaan zitten, ze besloot gewoon maar een kussen te pakken en haar benen voor de haard te laten opdrogen dus liep ze richting de bank en pakte een kussen waar niemand gebruik van maakte en keek even rond. Doods leek het hier wel en ze zuchtte geïrriteerd, het was saai hier. Toch zag ze een bekende. "Hee Loren." Klonk er kort uit haar mond als begroeting.

Ok, nu was het wel heel stil. Zo eng was hij nu toch ook weer niet dat niemand meer durfde te bewegen? Loren opende zijn ogen en ging terug recht zitten. Het eerste wat hem opviel was dat Anna binnengekomen was op blote voeten. Het meisje pakte een kussen en keek geïrriteerd rond. De jongen haalde zijn schouders op, maar merkte na een tijdje dat het wel heel stil was. "Waarom speelt iedereen hier de rol als kamerplant? Doe toch eens wat leuks." Langzaam kwam iedereen tot leven. Een paar ouderejaars wierpen hem een nijdige blik toe, maar die was hij al zo gewend geraakt dat hij ze niet eens opmerkten. Al snel vulde gelach en gepraat de kamer en Loren liet zich tevreden terug onderuit zakken.

Het gelach en gepraat vulde wel de kamer maar van Anastacia kwam het deze keer niet af, hoewel ze normaal zeker wel vrolijk was en een van de onruststokers als het om praten ging. Afijn, dit maal was ze stil, en ze zou stil blijven, het viel alleen niet zo op in deze drukte. Ze ging kort met een hand door haar rode haren en was voor het vuur gaan zitten en liet zo haar voeten opdrogen, ja, dit was een moment waarop ze rokjes haatte, het zat soms zo vreselijk ongemakkelijk. Nouja, ze was er wel aan gewend en bleef daarom netjes met gekruiste benen zitten.

Een wenkbrauw schoot de hoogte in toen Anna gewoon aan de haard ging zitten zonder een woord te zeggen. In de vijf jaar dat Loren het meisje kende was ze altijd de luidruchtigste geweest. Nu ja, kennen was een groot woord, maar toch? Met lichte tegenzin stond de jongen op en ging naast Anna zitten. "Ok, wat is er aan de hand." Je zou denken dat Loren nooit om andere gaf, maar de jongen kon er niet tegen dat mensen, die normaal lekker luidruchtig waren en die hij mocht, er ineens doodstil bij zaten. Dat was een keer bij Kathy ook gebeurd, maar nooit van zijn leven zou hij nog eens proberen om haar op te vrolijken. Zeker niet wanneer er nog eens een vaas in de buurt stond. Loren trok een pijnlijk gezicht bij die herinnering. Kathy had gewoon die vaas op zijn hoofd kapot geslagen. Snel trok hij zijn gezicht terug normaal en keek het meisje naast hem vragend aan.

Ze had in de haard gestaard, naar het vuur alsof deze haar verhalen vertelde en toch schrok ze wel een beetje op toen Loren naast haar ging zitten. Ze wist gelijk dat hij had opgemerkt dat ze niet praatte. Anna keek even naar hem en vervolgens weer naar het vuur. "Hmm. Ik gok dat met een simpele ik heb mijn dag gewoon niet smoes ik er niet onderuit kom?" Antwoordde Anna hem en ze keek Loren aan. Half een zwak glimlachje tonend. Achja, ze was gewoon niet zo vrolijk als anders.

"Hmm. Ik gok dat met een simpele ik heb mijn dag gewoon niet smoes ik er niet onderuit kom?" Een kleine grijns vormde zich om Lorens lippen. "Daar kom je inderdaad niet mee weg. Die smoes gebruik ik al jaren." De grijns op zijn gezicht werd nog breder terwijl hij Anna aankeek. Hij mocht haar omdat ze wel van zich af kon bijten en ongeveer even brutaal was als hij. Met een soepel gebaar haalde de jongen een lekstok uit zijn zak, haalde het papiertje eraf en stak hem in zijn mond. Genietend sloot hij voor een paar seconden zijn ogen, kersensmaak heerlijk. Iedereen, behalve eerstejaars en de nieuwe leraren dan, wist dat hij verzot was op lolly's. Soms kreeg hij zelfs straf, gewoon omdat hij weigerde de zoetigheid uit zijn mond te halen.

Ze hoorde zijn woorden aan en glimlachte, dat wist ze wel. Haar grijns werd groter toen ze zag dat hij weer eens een lolly in zijn mond stopte, natuurlijk, ze had het kunnen raden. Anna glimlachte en keek naar hem. "Welke smaak dit keer?" vroeg ze. "En spijtig, anders had ik die gebruikt. Hmm. Ik denk dat het feit dat het vandaag de sterfdag van mijn moeder is erg meespeelt." Zei Anna rustig. Eigenlijk sprak ze nooit met een woord over de dood van haar moeder, een bekend fenomeen. Het was gewoon dat Anna geen moeder had en dat was dan ook klaar. Niemand wist waardoor of waarom niet meer, ze had gewoon geen moeder. Maar nu zei ze het toch tegen Loren en waarom, ze had geen idee.

"Kersen," zei met de lolly nog altijd in zijn mond. De meeste konden hem wel verstaan als hij zo iets zei, alleen de leraren deden soms zo moeilijk. Na Anna's woorden haalde hij de lolly toch uit zijn mond. "Hoe...?" Even beet hij op zijn lip. Het was misschien een beetje onbeleefd om te vragen hoe haar moeder gestorven was. Bij anderen zou het hem niet echt kunnen schelen of het onbeleefd was of niet, maar bij Anna was dat anders. Dit was de eerste keer dat Loren zichzelf geen houding kon geven bij iemand van het andere geslacht dus stak hij na een tijdje gewoon zijn lolly terug in zijn mond. "Die plek is nog altijd bezet," De toon in zijn stem werd terug hatelijk toen hij een tweedejaars vanuit zijn ooghoek naar de bank zag lopen. Eigenlijk had hij die plek voor de volgende minuten niet echt nodig, maar het was gewoon leuk om die kleintjes angst aan te jagen.

Anna glimlachte om de smak. Ze had het misschien wel kunnen raden. Daarna keek ze naar Loren. Nadat hij de tweedejaars de les gelezen had nam ze een hap adem. Duidelijk zichzelf klaarmakend om het te vertellen. "Er was een ongeluk, mijn moeder en ik, we deden graag dingen die niet hoorden, toverdranken mengen, spreuken bedenken. En een keer, drie jaar geleden, ging het mis. Een toverdrank door mij gebrouwen, hij ging mis. Ze werd ziek en mijn vader en broer waren toendertijd niet thuis. Ik heb d'r gedood, per ongeluk maar het was wel mijn schuld. Ze was ziek en ik heb d'r verzorgd." Zei Anastacia en er ontstonden kleine traantjes in haar ogen. Ze had het nog nooit gezegd maar het kwam eruit.

Anna ademde diep in, wat duidelijk maakte dat ze toch ging vertellen wat er gebeurd was. Het hele verhaal was Loren doodstil, durfde niet eens adem te halen. Na haar verhaal was hij even stil en keek in het vuur. Hij wist niet precies hoe het voelde om met de gedachte rond te lopen dat je je eigen moeder vermoord had, maar wat hij wel wist was dat het absoluut geen pretje moest zijn. Aarzelend legde hij zijn arm om Anna's schouders en trok haar tegen zich aan om haar te troosten. Soms kon hij gemeen en brutaal zijn, maar als iemand van Slytherin het moeilijk had veranderde die brutale zak naar een redelijk lieve jongen. "Je kon toch niet weten welk effect dat drankje ging hebben? Bovendien heb je je best gedaan om haar nog te helpen," zei hij zachtjes terwijl hij over haar rode haren streek.

Hij zei geen woord, en dat maakte dat ze doorvertelde. Hij legde vanuit het niets een arm om haar schouders wat ervoor zorgde dat Anna tegen hem aan kroop. Ze hoorde zijn woorden, misschien had hij gelijk, misschien ook niet.. Anastacia bleef tegen hem aan zitten en voelde dat er toch een aantal tranen over haar wangen liepen terwijl zijn hand door haar haren streek. "Maar het is wel mijn schuld.." fluisterde Anna zachtjes, die gedachte had ze echt. Anna bleef tegen Loren aan zitten, ze merkte dat ze het nodig had dat iemand diens armen om haar heen sloeg en haar gerust stelde. Haar vader had dat nooit bij haar gedaan, die had haar ook altijd de schuld gegeven, misschien niet met zoveel woorden maar hun band was erdoor veranderd. Anastacia slikte met moeite, ze was blij dat ze Loren kende. Vanuit het niets, nu ze zo dicht bij hem zat, merkte ze op dat hij best lekker rook en dat stelde haar om de een of andere reden gerust.

"Wie heeft je dat nu weer wijs gemaakt dat het jouw schuld is?" Er klonk een beetje woede door in zijn stem. Waar haalde die persoon het lef vandaan om Anna de schuld te geven voor iets wat niemand had zien aankomen? Als in een trance bleef hij over haar haren strijken terwijl hij in gedachten verzonken was. "Stel: je zus trouwt met iemand die je wel mag, maar die het volgens jou niet verdiend om met haar te trouwen, wat zou jij doen?" Dit was een vraag waar Loren al heel lang mee zat en nooit aan iemand kon stellen. Nu dus wel.

Anastacia slikte even en keek naar Loren. Ze antwoordde hem niet gelijk en dacht na nadat hij de vraag gesteld had. "Ik weet het niet. Trouwt je zus vrijwillig met hem of is het een gedwongen huwelijk?" vroeg Anna hem zacht. Ze bleef tegen hem aan zitten, hij maakte haar rustig. "En mijn vader heeft me dat duidelijk gemaakt.." zei Anna zachtjes tegen hem. Ze bleef tegen hem aanzitten en pakte zijn shirt vast en kneep puur in het shirt en bleef dicht bij hem zitten.

Loren klemde zijn kaken op elkaar. "Vrijwillig." Hij wist nog goed hij hard ze gediscusiëerd hadden. Hij vond hem niet goed genoeg voor haar, terwijl zij vond dat zij hem niet verdiende. Redelijk ingewikkelt dus. Als Anna zijn niet tegen hem aan had gezeten en zijn shirt niet had vastgehouden, was Loren waarschijnlijk recht gesprongen en had Anna's vader uitgescheld voor vanalles en nog wat. Zijn spieren spande zich aan, maar ontspande terug nadat hij tot de conclusie was gekomen dat hij toch niet kon recht springen. "Gaat het wel?" vroeg hij dan maar gewoon.

"Jawel.." fluisterde ze met een stem die niet echt geloofwaardig was. "Ik wilde alleen niet dat iedereen mee zou krijgen waarom je ineens op zou springen, scheldend.." zei ze zacht en ze liet zijn shirt weer los, niet wetend of hij dat wel oké vond. Anastacia slikte even. "Ik denk dat je moet afwachten hoe het zich gaat uitpakken met je zus en die man. Ze kan altijd nog van hem scheiden of van hem gescheiden worden." zei Anastacia zacht. "Misschien moet je je zus daarin vertrouwen.."

Een grijns verscheen weer op Lorens gezicht. "Ja, misschien was dat wel een goed idee." Normaal gezien was hij niet echt opvliegend, maar dit was een uitzondering. Even trok hij een pruillip toen Anna zijn shirt los liet, maar herstelde zich redelijk snel. "Dan zal ik er maar niet te veel over inzitten zeker?" Voor het eerst in vijf jaar gaf Loren zich gewonnen. "Zou je het erg vinden als ik even iets te eten ga halen in de keukens? Doordat ik een beetje te laat was heb ik niet echt veel gegeten." Dat was dus het nadeel aan te laat komen op de openingsceremonie, je had niet genoeg gegeten en natuurlijk had je daarna ook honger.

Anastacia keek naar hem, ze zag zijn pruillipje toen ze zijn shirt los liet. Ze keek naar Loren. "Hmm, zou je het erg vinden als ik ook wat ging halen. Ik heb me nou niet eht op mijn eten geconcentreerd." zei ze plagend. Anastacia keek naar hem. "Nee ga maar, ik zorg wel dat je plek vrij blijft." zei ze tegen hem en ze streek zijn shirt even recht en glimlachte naar hem. Ze keek in zijn ogen. "Dankje." zei ze zacht.

Loren duwde even tegen Anna's schouder. "Ik kan wel wat voor je meesmokkelen als je wilt?" Echt zachtjes vroeg hij het niet, want alle leerlingen in Slytherin wisten dat ze niet moesten durven te gaan klikken bij de leraren. Klikken was toch sowieso al laf, maar als je over Loren zou gaan klikken kan het goed zijn dat je een paar dagen op de ziekenzaal verbleef. Loren keek recht in Anna's groene ogen en gaf vluchtig een kus op haar wang. Nog voor ze kon reageren was hij de leerlingen kamer al uitgelopen richting de keukens.


- nadat jij gepost hebt is hij wel terug denk ik xD-

Okay.

Anastacia glimlachte. Ze voelde een vluchtige kus op haar wang en blozend keek ze hem na. Ze keek op toen iemand probeerde op zijn plek te gaan zitten. "Ik zou het niet doen als ik jou was." siste ze. Waarna ze opstond en er zelf ging zitten. Anna zou zo wel weg gaan als Loren terug was. Ze glimlachte en keek, vol in gedachten naar het vuur, hij had haar een kusje gegeven dat haar deed blozen, iets dat abnormaal was voor haar.

Het was moeilijker dan hij dacht om eten mee te smokkelen naar de leerlingen kamer. De heenweg was geen probleem, maar de terugweg was en uitdaging. Hij had vanalles meegekregen en had alles zo goed mogelijk in zijn schoudertas gepropt. Nu was het gewoon een kwestie van terug te keren zonder betrapt te worden. Natuurlijk moesten er juist op dit moment veel leraren rondlopen in de gangen, maar na een tijdje kon hij toch in de kerkers komen zonder betrapt te worden. "Bloedzuiver." Met een glimlach van oor tot oor liep Loren de leerlingen kamer binnen. Hij legde zijn schoudertas naast de bank en trok Anna zachtjes omhoog waarna hij ging zitten en haar op zijn schoot trok.

Anastacia glimlachte toen ze merkte dat hij terug was. Ze werd wat opgetild en niet veel later bij Loren op schoot gezet. Ze glimlachte. "Welkom terug." zei ze met een vrolijke glimlach. Het had niet heel lang geduurd en zo te merken was hij dus ook niet betrapt. Anna bleef bij hem zitten en keek hem even aan, glimlachend. Anastacia bleef lekker tegen aan zitten, iets waavan ze erachter was gekomen dat ze dat wel prettig vond.

"Thank you." Loren leunde even opzij en rommelde wat in zijn schoudertas. "Die huiselven hebben vanalles meegegeven, dus je hebt genoeg om uit te kiezen." Het eerstewat hij uit zijn tas haalde waren twee flesjes pompoensap. "Ik had liever boterbier gehad, maar aangezien ze dat hier niet hebben moeten we het met pompoensap doen." Een lichte teleurstelling klonk door in zijn stem. Hij had echt veel liever boterbier gehad, maar spijtig genoeg kon je op Zweinstein niet alles krijgen. Een pot Bouillabaisse verscheen samen met twee lepels. "Ik hoop dat je zin hebt in Franse soep?"

Anastacia glimlachte en bleef rustig zitten. Ze pakte een fles van hem over en klemde het even tussen haar benen. "Hmm, in Hogsmeade is meer dan genoeg boterbier te krijgen, we kunnen er snel genoeg heen." zei Anna tegen hem met een glimlachje. "En jahoor, die was wel lekker heb ik van mensen gehoord." zei ze glimlachend tegen hem. Anna bleef bij hem zitten en hield een aantal dingen vast zodat er niets zou vallen en hij rustig recht kon gaan zitten. Anna keek kort even voor zich uit, ze had geen idee vanwaar de band met Loren ineens vandaan kwam maar hij was aangenaam en wel meer dan aangenaam.