Leerlingenkamer Huffelpuf

De locatie van de leerlingenkamer van Huffelpuf is, net als bij de andere afdelingen, geheim voor hen die niet tot Huffelpuf behoren. De leerlingenkamer bevindt zich vlakbij de keukens. De toegang heeft de vorm van een stilleven, vergelijkbaar met het portret dat dienst doet als ingang van de leerlingenkamer van Griffoendor. De kamer is warm en gezellig en lijkt in niets op de kerkers van Sneep. Het is versierd met gele banieren en gevuld met grote luie stoelen. De slaapkamers zijn niet, zoals in de leerlingenkamer van Griffoendor, via een trap omhoog te bereiken, maar via ondergrondse tunnels die leiden naar ronde kamerdeuren.
(Wikipedia ftw xD)

Wachtwoord: Bruisballen

Personen: Onbeperkt I guess.
Regels: Vanzelfsprekend alleen Huffelpuffers.

Met rustige passen kwam Noah aanlopen bij het portret en wachtte op zijn vriend tot die ook zo arriveren. Hij had van tevoren even het wachtwoord gevraagd bij de klassenoudste en sprak in een zachte toon: ''Bruisballen''. Het portret bleek een deur te zijn wat zich op magische wijze openzwaaide, de ingang naar de leerlingenkamer onthullend. Noah stapte naar binnen, voelde zich vertrouwd met de gele kleuren en de grote stoelen. Hij plofte op een stoel neer en zuchtte diep.

Alleen Darius :3

Darius liep door het stille kasteel naar het portret dat naar hun afdelingskamer liep. Het was zo stil dat het haast leek alsof ze stiekem buiten waren terwijl het niet mocht. Hij zei het wachtwoord en het portret zwaaide open. Daar zat Noah al op hem te wachten, Darius liep naar de stoel naast hem en nam plaats, maar zei niets. Nogsteeds geschokt door de ontdekking van daarnet.

"Ja het is raar, er lijkt iets gewoon niet te kloppen. Alleen Prof. McGonagall en Prof. Amani zijn er nog. Ik snap het niet. Het is niet logisch. De rest had de slag overleeft." Zei Darius en ook hij staarde in het vuur. Hij zou vannacht waarschijnlijk niet kunnen slapen. Dat wist hij nu al.

Sorry, net met Iggy gereageert xP

Noah keek op toen hij de deur open hoorde zwaaien en zag Darius naar binnen lopen. Hij schonk hem een lichte glimlach die snel weer verviel. Hij staarde naar het haardvuur, stilletjes. 'Hoe kunnen ze doen alsof er niets is...? Vind je het niet gek, Darius? Alle leraren behalve professor Amani zijn weg. Professor Stronk, professor Banning, professor Zwamdrift, zelfs Madame Pommela zag ik niet.' zei hij, richtte zijn rode ogen op Darius.
---

Hij was blij dat Darius hetzelfde dacht. Stond hij in ieder geval niet alleen. Hij knikte instemmend. 'Ik vind het ook niet kloppen... Maar misschien moeten we het voor nu even laten varen. Ik bedoel, dit jaar is het jaar van jouw SLIJMBALLEN. Daar kun je je beter op concentreren... Maar het blijft raar.'

"Ja. Ja je hebt gelijk. We moeten ons op school richten. Het zal wel niets zijn." Zei Darius, meer om zichzelf moed in te praten. Zichzelf er toe te zetten zich geen zorgen meer te maken. Hij staarde in het vuur dat allemaal figuren vormde. Verhalen vertelde met zijn vlammen.

Noah knikte opnieuw instemmend en trok zijn benen op om zijn armen eromheen te slaan en vervolgens zijn kin op zijn knieën te rusten. Hij keek naar het haardvuur, de vlammen weerkaatsend in zijn rode ogen. 'Ik hoop het maar...'

De sfeer was nogsteeds vreselijk somber. Darius werd er nogal deprisief van. "En heb jij zin in dit schooljaar.?" Vroeg Darius gemaakt vrolijk. Misschien kwam zo de vrolijkheid van toen hij hier aankwam weer terug.

Noah merkte ook dat de sfeer nogal somber was, in tegenstelling tot de sfeer in de Grote Zaal waar hij nu echt niet wou zijn. Het was gewoon wreed om keihard te gaan lachen of je vol te vreten met het heerlijkste eten ooit, terwijl die arme leraren gewoon... weg waren. Allemaal! En ookal zei hij dat ze er beter niet aan konden denken, het zette Noah's gedachten toch aan het werk. Het was en bleef gewoon raar en Noah wou uitzoeken waarom dit alles hem zo'n naar gevoel gaf.
Hij keek op toen hij Darius' stem hoorde en glimlachte grimmig. Het was verreweg de meest neppe glimlach ooit maar ja, de sfeer moest toch beter? Het voelde niet erg prettig om hier in stilte te zitten terwijl ze beiden de dupe werden van de ietwat melancholische sfeer. Om niet te spreken van de gedachten die ze wellicht hadden. 'Ik heb er zin in, ja. Hopelijk doe ik het dit jaar wel goed met Gedaanteverwisseling. Veel hoop heb ik niet, maar ik hoop niet dat ik zoals vorig jaar de veren van Blanc laat uitvallen...' Hij werd wat rood en keek naar zijn uil die op een stoelleuning zat, haar verenpak gelukkig compleet doordat alles in de zomervakantie was aangegroeid.

---
Sorry, had zin in een lange post XD

Darius merkte dat de glimlach niet echt was, maar zelf kon hij op het moment niet beter presteren dan een rare grimas. Bij het antwoord veerde hij evhter op. "Gedaanteverwisseling? Dat is juist mijn beste vak! Ik kan je helpen als je wilt? " zei Dariusvrolijk. Eindelijk zou hij zichzelf eens nuttig kunnen zijn. "Ik zie op tegen bezweringen en toverdranken.

Noah keek weer naar Darius toen hij zei dat hij hem met Gedaanteverwisseling kon helpen. Zijn gezicht klaarde wat op hierdoor. Hij keek hem met een iets blijere blik aan maar ook een twijfelende. Bijna niemand wou hij ooit helpen, zelf wou hij dat meestal ook niet dankzij zijn onzelfzuchtige gedrag maar als hij een Acceptabel voor Gedaanteverwisseling wou halen bij de SLIJMBALLEN moest hij wel hulp krijgen, anders zou hij een vette Zwakzinnig krijgen. 'Als je dat wilt...? Ik kan je helpen met Bezweringen en met Toverdranken. Bezweringen is mijn beste vak naast Verweer tegen de Zwarte Kunsten en Toverdranken lukt me ook nog wel. Als je hulp wilt natuurlijk.' plakte hij er vlug achter aan. Hij wou hem niet het gevoel geven dat het verplicht was, noch wou hij een blok aan zijn been zijn. Het laatste wat Noah wel wou was hem tot last zijn. Hij dacht veel te veel aan andere mensen, wat ook vaak de reden was dat hij geen hulp wou. Helaas was dat op het moment wel noodzakelijk.

Darius gezicht was al wat vrolijker, maar nog altijd kon hij de leraren niet uit zijn hoofd zetten. "Natuurlijk wil ik dat! Gedaanteverwisseling is een makkie voor mij. Het gaat me vreselijk makkelijk af. " Zei hij. Darius wou graag mensen helpen. Dat had hij altijd al gedaan. Zelf accepteerde hij minder gauw hulp. Niet omdat hij dachtdat hij het zelf kon, maar omdat hij mensen niet tot last wou zijn. Het verbaasde Darius een beetje dat Noah hem wou helpen, maar toch was hij er blij mee. Noah als vriend kon hij hem toch wel laten helpen? "Als je me met bezweringen zou kunnen helpen heel graag! Bij Toverdranken moet ik denk ik maar eens wat beter opletten wat ik in mijn drankjes gooi." Zei Darius met een grijns.

They were meant to be friends x]
---

Noah lachtte zachtjes om het laatste wat Darius zei. 'Tja, als je drank explodeert is er echt wat mis.' zei hij iets vrolijker dan eerst. Hij vond Darius heel erg aardig, hij was daarom ook zijn beste vriend. Ze begrepen elkaar, ze deelden de zelfde gedachten en ze konden om elkaar lachen. Dat was ook alles waar Noah om vroeg, een vriend die hem door dik en dun zou steunen en bij hem zou blijven wanneer hij iemand nodig had. Noah voelde zich beter dan in tijden door hem en hij was het rottige weeshuis al vergeten, iets waar hij het liefst niet aan dacht. 'Ik help je wel met Bezweringen, dan help jij mij met Gedaanteverwisseling. Deal?' zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij staarde weer naar het knapperende vuurtje en dacht aan de volgende dag. De eerste les in het hele jaar! Hij was best wel nerveus met al die nieuwe leraren die hij helemaal niet kende. Noah zuchtte diep. 'Ik vind het zo jammer dat ik niet bij jou in de klas zit... en dat je na je PUISTEN van school gaat want dan moet ik nog een jaar.' zei hij sip. Hij zou Darius heel erg gaan missen wanneer die van school zou gaan. Dan zou én zijn enige vriend weg zijn én zou hij weer alleen zijn, zoals hij altijd al was...

Darius knikte bevestigend. "Deal." Zei hij. Noah was Darius' enige vriend en de beste die hij zich kon wensen. In Huffelpuf deden ze wel aardig tegen hem, maar toch, niemand was ooit zo geweest als Noah. "Ik vind het ook jammer. Ik had graag bij je in de klas gezeten. Nu is het zo alleen." Zei Darius somber.

Hij kon niet anders dan met tegenzin instemmend knikken. Hij zuchtte even diep. 'Nou ja, we hebben elkaar... Dat is beter dan helemaal niemand. Toen ik hier eerstejaars was, wou niemand met me om gaan. Ze vonden me raar, ongewoon, gewoon omdat ik er anders uit zie en anders doe. Terwijl ik daar helemaal niks aan kon doen.' Hij sloeg zijn ogen neer. Hij wist van zichzelf dat hij erg verlegen en afstandelijk was, maar als ze hem eens hadden leren kennen, zou hij nu net zo open praten als hij met Darius deed. Darius was dan ook de enige die hem aansprak uit vrije wil, zonder de gedachte dat hij vreemd was. Dat was een hele opluchting voor Noah geweest. 'Maar goed!" zei hij toen luid met een iets luchtigere toon, al sloot de blik in zijn ogen daar niet op aan. Hij stond op en haalde iets uit zijn broekzak. 'Ik heb nog een souverniertje voor je uit Greenwich.' Zijn woonplaats. Hij gaf een klein zakje aan Darius, een lichte blos op zijn bleke wangen. Hij ging weer zitten en hoopte dat Darius het mooi vond. Het was een hangertje met een blauw draakje eraan die je aan bijna alles kon hangen. Bijvoorbeeld aan een sleutelbos, aan een broekriemriempje, aan een ketting, wat dan ook. Noah had het gezien en vond het wel mooi. En de blauwe kleur had hem aan Darius laten denken.

Darius nam het kadotje sprakeloos aan. "D-dat had je echt niet hoebven doen Noah! " zei hij. Hij schaamde zich nu dat hij niks voor Noah had. En dat terwijl hijzdlf omkwam in het geld van zijn ouders. Hij maakte het pakketje voorzichtig open en haaldd de mooie blauwe draak eruit. "Wauw." Wist hij alleen maar uit te brengen. Het was echt prachtig.

Noah glimlachte vrolijk, de blosjes op zijn wangen echter nog zeer aanwezig. 'Ik was op een markt in Greenwich en er waren allemaal mooie dingen. Ik zag het hangertje toen liggen en vond hem wel mooi, maar ik vond het oneerlijk van mezelf dat ik niks voor jou zou meenemen, dus toen kocht ik het...' Hij was verbaasd dat hij dat hele verhaal in een normale vloeiende stem kon spreken, in plaats van irritant te gaan stotteren.

"Ik vind het echt heel erg lief van je Noah. Nu schaam ik me dat ik niks voor jou heb, maar ik beloof je het eerst weekend dat we naar Hogsmeade gaan krijg jij ook wat." Zei Darius met een glimlach. Hij boog zich naar Noah toe en omhelsde hem. "Dank je Noah." Zei hij.

GHFDFHJSJKSHG xD
---

Noah kon het niet laten om te blozen toen Darius zei dat hij het heel lief vond. Hij glimlachte lichtjes en sloeg zijn ogen wat verlegen neer. Hij was blij dat hij het mooi vond. Hij had een hele tijd lopen twijfelen tussen alle dingen die daar waren. Er was een zakhorloge die ook heel mooi was maar hij was niet zeker of Darius het wel wat zou vinden, er was een vliegend boek geweest die je met een zwiep van een staf in een ander boek kon veranderen maar Noah wist niet zeker of dat wel legaal was en er waren nog wat dingetjes die Noah mooi had gevonden. Uiteindelijk had hij het draakje maar gekocht. Blauw, net zoals zijn oogkleur.
Noah zag toen de schaduw van Darius op de grond bewegen en keek half op naar hem, om daarna zijn armen om hem heen te voelen. Zijn hart miste een slag, of zo voelde het in ieder geval en hij voelde zijn wangen nóg warmer worden. Het enige wat hij kon doen was onbeweeglijk blijven zitten en met grote ogen naar de muur te staren, alsof hij versteend was. 'G-Geen dank...' stamelde hij.

Aaaawwww kawaiii <3
------
Darius liet Noah weer los en keek opnieuw naar het draakje dat hij in zijn handen had. Het was echt heel mooi, het deed hem denken aan de draken die hij in het toverschooltoernooi had gezien in zijn aller eerste jaar. Daar had ook een blauwe draak bij gezeten, maar deze was mooier. Veel mooier.

Noah wou bijna zuchten van opluchting toen Darius had losgelaten maar hield het binnen. Buiten die opluchting voelde hij ook teleurstelling. Hij vond het best jammer dat Darius hem los had gelaten en wou graag dat hij hem nog ietsje langer vast had gehouden. Het was weliswaar choquerend geweest maar het had toch wel fijn gevoeld. Voor Darius was het waarschijnlijk een simpele vriendschapsknuffel geweest maar voor Noah betekende dat heel wat anders ookal wist hij dat Darius het niet op die manier bedoeld had. Hij was toch blij. Het betekende dat ze closer waren dan Noah toe durfde te geven en dat was al genoeg voor hem. Hij verwachtte niet van Darius om verliefd op hem te zijn... Al hoopte hij dat wel. Hij was meer dan blij geweest toen Darius hem zijn beste vriend noemde. Wanneer hij die magische drie woordjes zou horen, zou hij het gelukkigste persoon op aarde zijn. Hij zou boven de wolken zweven en zelfs in staat zijn om rozenblaadjes tevoorschijn te toveren tijdens Bezweringen. Noah was weliswaar niet erg bedreven in de liefde maar toch wist hij van zichzelf dat hij helemaal stapel zou zijn. Dat zou elk gemiddeld persoon wel zijn.
'I-Ik ben blij dat j-je het mooi vindt.' zei Noah met een glimlach, nog even bijkomend van de shock. De blos verdween langzaam van zijn wangen. Er bleef alleen een lichtroze gloed over wat alles in de buurt van schattig was. Hij zag uit zijn ooghoeken zijn uiltje Blanc aan komen vliegen die op de leuning van de fauteuil landde en naar hem staarde. Noah hief zijn hand, liet Blanc maar even op zijn vinger knabbelen en keek naar zijn sneeuwwitte uil, denkend over hoe hij het moest volhouden tijdens bijles in Gedaanteverwisseling. Als hij nu al zo was...

Darius volgde de uil ook met zijn ogen. "Ik vind Blanc nogsteeds zo'n leuk dier hea." Zei hij. Verwonderd naar het diertje kijkend. Daarna keek hij de leerlingen kamer door."Waar is Sansu? " Vroeg hij verwonderd. Meestal kwam die meteen naar hem toe als hij thuis kwam.

Blanc keek gelijk naar Darius toen die haar conplimenteerde en knikte met haar hoofd, alsof ze hem verstaan had op de een of andere manier. Noah keek even verbaasd naar Blanc maar grinnikte toen en keek half op naar Darius, nog steeds verlegen als de pest. 'Dank je. Sansu is ook heel leuk.' zei hij en keek ook eventjes rond naar de kat, die hij voor de lol Usnash, Naskat of de Heilige Banaan noemde. Blanc vond Sansu ook heel leuk, alleen niet wanneer Noah hem meer aandacht gaf dan haarzelf. Dan werd ze pissig op haar baasje en probeerde hem te bewerken met haar nagels en snavel. Niet erg aardig, maar het was haar karakter.

Darius lachte. "Jij ook dank je. Ik denk dat Nashje boven is." Zei hij. Noah en hij hadden velen bijnamen voor sansu bedacht. Het was een soort hobby van Darius, bijnamen bedenken." Zeg Nono, ik ga slapen ik ben vreselijk moe." Zei Darius.

Noah knikte kort en aaide nogmaals over Blanc's witte kop. 'Is goed. Ik blijf hier nog eventjes... Welterusten Darrie.' Hij glimlachte. Ook Darius had bijnamen. Darrie, Darriewarrie, Dar, en wel meer van die creatieve bijnamen. Hijzelf werd vaak Nono genoemd, maar erg vond hij het niet. Hij vond het wel leuk klinken. Beter dan Nootje, dan voelde hij zich soms echt een noot. Hij grinnikte even kort en staarde naar het haardvuur, denkend aan de volgende dag. Eerste uur Gedaanteverwisseling, joepie.