Het meer - Hier op het terrein xD

Anastacia was blij dat Airyn zelf opmerkte dat het een slecht idee was en keek naar haar. "En dan?" zei ze zacht terwijl ze opstond en haar tranen probeerde te stoppen maar echt hielp het nog niet echt. Ze veegde ze weg terwijl Anna's schouders nog altijd schokten en ze keek naar Airyn. Ze wilde Loren niet vergeten, ze wilde ook niet door hem vergeten worden. Anastacia wilde van hem kunnen houden en samen met hem lachen maar dat zou niet gebeuren.

Airyn keek Anna recht in de ogen aan. "we lopen nu samen naar loren, het is mijn schuld dus ik ga het goedmaken". Als Airyn niet schijnheilig was geweest in de hal dan had Loren het niet gehoord. "Het spijt me heel erg Anna, ik had het gewoon niet over Darius moeten beginnen in de hal". Dit keer was Airyn beslist, ze zou hoe dan ook Anna en Loren bij elkaar moeten brengen want het was haar schuld.

"Nee! Nee Airyn. Het is niet jou schuld. Je geeft gewoon om mensen, duidelijk meer dan dat ik gedaan heb. Het is niet jouw schuld en jij gaat dus ook niets goedmaken want je hebt niets fout gedaan. Voor een keer in mijn leven ga ik niet iemand anders voor mijn fouten laten opdraaien." Zei Anna, het maakte iets in haar los, een woede en nog wat meer verdriet. Ze kon zichzelf geen houding geven maar htet was duidelijk dat ze het niet met Airyn eens was.

Lorens ogen waren nog altijd rood van de tranen. Nadat hij naar buiten was gelopen had hij Het bothuis voor een deel verwoest en was daarna in een hoekje gaan zitten. Het maakte hem niets uit of hij hiervoor straf kreeg of niet. Op een gegeven moment vond hij toch dat hij even buiten moest gaan en aangezien hij rustig werd bij het meer liep hij die richting uit. Hij slenterde met zijn handen in zijn zakken en zijn hoofd gebogen over het gras, maar bleef staan toen hij Anna op merkte. Meteen laaide de woede terug in hem op en vermengde zich met verdriet. Loren beet op zijn lip tot het bloeide en draaide zich om om naar het zwerkbalveld te lopen voordat hij weer zou beginnen met dingen te vernielen. Zijn handen had hij in zijn zakken tot vuisten gebald en een paar tranen vonden terug hun weg naar beneden.

Anna merkte Loren niet eens op en keek naar Airyn. "Laat me gewoon met rust oké." zei ze en ze voelde alweer tranen over haar wangen lopen. "Ik mis hem gewoon." zei ze zacht. Anastacia ging weer zitten. Ze trok haar schoenen uit en deed haar benen direct in het koude water. Ze rilde even en voelde de tranen over haar wangen lopen. Het was natuurlijk niet de bedoeling van Anna om bot te zijn tegen Airyn maar ze was gewoon vreselijk kwaad en teleurgesteld in zichzelf.

"Maar anna.. " Airyn wist niets meer. Ze stond daar maar voor Anna, Anna had pijn en wat kon Airyn doen... Ze voelde zichzelf nutteloos, ze wilt helpen maar hoe? "Anna laat mij gewoon met Loren praten" vastberaden draaide Airyn zich om. Ze moest het rechtzetten, ze zou Loren zeggen dat Anna niets met Darius heeft gehad en zij zelf (Airyn) het puur uit jaloezie zei. Maar het verhaaltje klopte dan nog niet helemaal, maar dat zou Airyn dan onderweg wel verzinnen.

Anna gaf geen antwoordt. Ze had duidelijk gemaakt dat ze het echt niet wilde. Ze moest dit zelf afhandelen maar duidelijk genoeg wilde Airyn niet luisteren. Ze veegde haar tranen een beetje weg maar nieuwe kwamen alweer ervoor in de plaats. "Vertel dan op z'n minst de waarheid!" zei ze Airyn na. Ze snikte daarna gelijk weer en gooide de steen kwaad in het water en proefde de zoute smaak van haar tranen. "Verdomme" vloekte ze zachtjes. Anna voelde nog steeds haar tranen over haar wangen lopen.

Airyn dacht niet meer helder, ze liep nu wel maar wat gaat ze zeggen als ze oog in oog staat met Loren. Het was Airyn niet opgevallen dat ze een heel stuk gerend had en buiten adem was. Ze besloot eerst even wat uit te rusten en even op adem te komen. Rustig zat ze daar tegen een boom aangeleund, aan het denken wat het beste voor Anna zou zijn. Maar toen ze gekraak hoorde draaide ze razend snel haar hoofd in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Ze zag een schim, misschien was het Anna? of het was gewoon een wilde zwijn of iets dergelijks. Maar Airyn vertrouwde het niet en stond gelijk op. Met haar witte toverstokje gericht op het zwart schim wachtte ze af wie er te voorschijn zo komen.

Loren keek nog een keer achterom en zag meteen dat Airyn dichterbij gekomen was, maar dat was niet hetgeen waar hij het eerste aan dacht. Zonder zijn blik van de toverstok die naar hem gericht was af te wenden ging hij langzaam een beetje vooruit. "Ik ben het maar," zei hij op zachte toon. Zijn stem trilde nog altijd en zijn vuisten waren nog altijd gebald. In zijn ogen was de woede en verdriet in zijn ogen te lezen, maar hij probeerde dat zo veel mogelijk naar de achtergrond te verbannen.

Airyn schrok toen ze hoorde dat het Loren was. Ze was zo verbaasd dat ze haar toverstokje liet vallen en gewoon verlamd was. Ze stond daar als een gek in het bos met grote ogen naar Loren te kijken. Wat moest ze doen? Er gingen duizenden dingen rond in haar hoofd. Airyn liet zich gaan, het was gewoon te veel. Langzaam ging ze op de grond zitten met de handen voor haar gezicht, ze huilde voor het eerst in al die jaren. Het was te verwarrend voor haar...

Lorens ogen verwijdden zich toen Airyn begon te huilen. Onwennig raapte hij haar toverstok op en ging naast haar op zijn hurken zitten. Loren heeft het niet zo op Gryffinders en geniet er meestal van om ze te zien huilen, maar vandaag was hij anders. Vandaag kon hij van niets meer genieten omdat het meisje waarvan hij hield zijn hart had gebroken. Een enkele traan liep nog naar beneden en liep via zijn hals in zijn shirt. Het was gewoon niet eerlijk. Nooit had hij echt een vaste relatie willen hebben en sprong van het ene meisje naar het andere, maar juist nu moest het meisje waarvan hij echt hield zijn hart breken door er met een andere jongen vandoor te gaan.

Anna had opgekeken toen ze Airyn niet meer hoorde. Ze stond op en rende haar op blote voeten achterna, het kon haar niet schelen dat er nog tranen over haar wangen liepen. Airyn was er net voor haar geweest en nu wilde Anna dat terug doen. Ze rende en wist nog net te stoppen een paar meter voor haar. Omdat ze tot haar schrik Loren zag. Ze liep van schrik een paar passen achteruit. "L-Loren.." Stamelde ze zachtjes. Anna voelde van schrik zelfs een paar tranen over haar wangen lopen.

Loren verstijfde helemaal toen hij zijn naam hoorde. Niet echt per de omdat hij zijn naam hoorde, maar door de modieuze stem die zijn naam had uitgesproken. Hij klemde zijn kaken op elkaar en stond terug op. "Anna," zei hij op een minachtige toon terwijl zijn bruine ogen zich in de hare boorden. De jongen zette zijn nagels in zijn handpalmen om ervoor te zorgen dat hij de boom die het dichts bij hem stond niet zou afbreken. Er klonk misschien minachting door in zijn stem, maar in zijn ogen zag je al het verdriet dat hij voelde met een vleugje woede. Dit was de eerste keer dat hij die twee emoties door elkaar voelde. Meestal was hij geamuseerd en kon hij iedereen lekker afsnauwen, op dit moment was hij alles behalve geamuseerd.

Anna keek naar hem. Ze zag de pijn in zijn ogen, het verdriet dat hij voelde maar ook zijn woede. En ze proefde weer de zoute smaak van haar tranen. "Loren.. Ik.. Ik.."fluisterde ze zachtjes. Zoekend naar de juiste woorden. Ze keek naar de grond en op het moment dat de tranen het puntje van haar kin bereikt hadden drupten ze op het gras. "Ik wilde dit niet. Ik wil je geen pijn doen. Maar het blijkt dat ik je niet verdien omdat ik je wel pijn heb gedaan." zei ze zacht. "Het spijt me Loren." fluisterde Anna uiteindelijk. Huilend. Waarna ze zich omdraaide en wegrende, de kant op waar ze vandaan kwam. Ze wilde niet geconfronteerd met hem worden, ze wilde helemaal niets. Ze wilde uithuilen tot ze geen tranen meer overhad en dat zou dan waarschijnlijk ook gebeuren. Nee, dit was niet goed voor Anastacia, zoiets was heel slecht voor haar maar ze merkte dat ze Loren nodig had. Dat hij als een drug voor Anna geworden was, iets waar ze aan verslaafd geraakt was. En dat ze een andere geprobeerd had maar dat deze haar misselijk had gemaakt maar toch ergens een goed gevoel had gegeven. Ja, zo voelde ze zich.

Airyn zat daar maar tegen een boom aan, kort keek ze Loren nog aan. Het viel haar op dat Loren's blik ergens anders op gericht was, nieuwsgierig keek ze in de zelfde richting. ''Anna..'' zei ze aarzelend. Waarschijnlijk had Anna haar niet eens gehoord, maar dat maakte niet veel uit. Net op het moment dat Airyn iets wilde zeggen was Anna al weg. Airyn stond op, ze liep naar Loren. Hield hem stevig bij zijn kraag vast en zei "Loren luister, Anna heeft een grote fout gemaakt maar jij bent de enige die zij ziet staan.". Airyn keek naar de grond en maakte haar zin af "Ze houd van je''. Rustig liet ze hem weer los en greep naar zijn hand. Ze keek Loren met haar door de maan belichte helderblauwe ogen aan "Het spijt me.." zei ze zacht en pakte haar stafje uit zijn hand.

Vanbuiten was het net alsof het Loren niets deed dat Anna huilde, maar vanbinnen kon hij het bijna niet aanzien. Het maakte hem kapot dat het meisje zo lijdde. Hij onderdrukte de neiging om haar achterna te lopen om haar te troosten. Nee, ze had hem al genoeg pijn gedaan. Verbaasd keek hij naar Airyn toen ze hem bij de kraag van zijn hemd vast pakte. De jongen wilde net een weerwoord geven, maar Airyns laatste woorden zorgde ervoor dat hij zijn mond weer sloot zonder iets te zeggen. Na een korte stilte schudde Loren zijn hoofd. "Als ze van me houdt, waarom flirt ze dan zo hard met een ander. Zo'n achterlijke Huppeldepupper dan nog wel." Hij draaide zich om nadat Airyn haar toverstok gepakt had en slenterde met gebogen hoofd terug naar de school.

New
~

Anastacia zat met haar benen in het water. Ze keek naar haar eigen spiegelbeeld en ze zuchtte. Ze was ontzettend blij dat ze Loren terug had maar ze werd echt haast depressief van het feit dat ze Darius zoveel pijn gedaan had. Zachtjes zuchtte ze weer, haar rode haren hadden een doffere kleur, haar gezicht was bleek en ietwat ingevallen.. Ja, ze at en sliep slecht de afgelopen weken. Afijn, ze kon er niet echt iets aan doen.

Jaimy keek een beetje rond en slofde op naar het meertje, hij verveelde zich dood en aan gezien zijn boek uit was had hij niks meer te doen. Daar zag hij een meisje met rood haar, even keek hij haar aan en daarna liep hij al dichter naar het meertje toe. Hier kenden hij amper mensen, hij kende er om precies zijn nu 1. Hij haalde zijn hand door zijn warrige haren heen, van morgen zaten zijn haren nog goed alleen door een aantal wind vlagen was het helemaal in de war gaan zitten.

Anastacia trok uiteindelijk haar mantel van zich af. Ze keek even naar de jongen die ze hoorde lopen en trok ook haar shirt, blouse en rok uit. Ze hield alleen nog haar ondergoed aan en dook in het water. Ze glimlachte toen ze het ijskoude water voelde, het maakte haar rustig en al snel kwam ze weer boven water.

Jaimy keek naar het meisje, hij kende haar niet. Toen ze in het water dook glimlachte hij even en liep naar de water kant toe waar hij ging zitten en zijn schoenen uit trok, hij liet zijn voeten vervolgens in het water gaan en keek even naar het meisje en haalde zijn hand door zijn haar heen, hij vond het maar maf om te zien hoe zij er zomaar in had gedoken en vroeg zich af of dat niet veel te koud was.

Anna zag de jongen aan de rand van het meer zitten en zijn voeten in het water steken. Ze grijnsde en zwom naar hem toe. "Te koud voor jouw doen?" vroeg ze hem grijnzend. Anna bleef een metertje of anderhalf, een, voor hem zwemmen en keek nar de nog onbekende jongen voor haar.

''Te koud, ja, ik blijf liever hier aan de rand'' zei hij eerlijk, hij had geen zin om er om heen te draaien. Hij keek het meisje aan die hij niet bepaald kende. ''Ik ben Jaimy en jij bent?'' vroeg hij terwijl hij het meisje onderzoekend aan keek, ze was weer eens wat anders dan de andere meiden op school voor hem die hij had gezien.

Anna grinnikte. Ze zwom een beetje naar de kant en legde daar haar armen op. "Anastacia, maar zeg maar Anna, dat doet iedereen." zei ze glimlachend. Zelfs mensen die ze niet kenden begroetten haar nu, alleen door dat gedoe in de grote zaal. Hoewel ze er niet om uitgelachen wordt, tot nu toe nog niet, maar afijn, dat zou vast ook wel komen doordat zij en Loren het goedgemaakt hadden.

Andere kant van het meer dan maar xD
~
Niãra liep langs het meer, eindelijk kon ze adem halen. ze keek Beth aan. 'Dat was best leuk, toch?'

Beth knikte instemmend. 'Dat was zeker leuk. Ik zal nooit genoeg krijgen van die angstige blik op hun irritante rotgezichtjes.'