De grote zaal - Openingstopic

Crystal was een beetje erg laat gekomen op het kasteel, ze had nog wat zaken af te handelen voor dat ze naar Hogwarts ging. In een lange donkerblauwe mantel kwam ze aanzetten. De kap had ze over haar hoofd gedaan, zodat haar gezicht niet te herkenen was. Ze was weer terug op de plek. De plek waar de Heer van het duister werd verslagen. Met rustige en ijzige passen liep ze de Great Hall binnen. Het voelde voor haar alsof iedreen haar begon aan te staren, maar dat deerde haar totaal niet. "Sorry dat ik een beetje te laat ben Minerva, ik moest eve eigen zaken af handelen voordat ik hier kon komen" sprak ze op een koele manier. Geen greintje emotie was te horen in haar stem. Ze leek qua karakter erg op de leraar Severus Sneep. Alleen bleef zij trouw aan de Heer en hij had zijn trouw gezworen aan Perkamentus. Rustig ging Crystal op haar plek zitten, langzaam deed ze haar kap van haar hoofd af en lange gitzwarte haren vielen naar beneden en haar heldere groen/blauw ogen keken iedereen aan.

Darius liet zijn eten onaangeroerd staan op tafel en bleef naar Prof. McGonagall staren. Had hij het nou goed begrepen? Noah's woorden gleden langs hem heen. "Noah, betekent dat van ze zijn niet meer onder ons wat ik denk dat het betekent?" Vroeg hij angstig en hij keek Noah bang aan. Het kon niet waar zijn. Dat kon gewoon niet. Ze hadden de slag vorig jaar overleefd!

Prof. McGonagall nam kleine slokjes van haar witte zoete wijn. Ze keek over de zaal. Slechts sommigen leken haar woorden te begrijpen. Op hun gezichten stond angst, anderen werden aangestoken. En weer anderen bekommerden zich niet om wat er gebeurde. Zwadderich was het meest opvallend. Ze waren even luidruchtig als altijd. Ze werd uit haar concentratie gehaald toen er ineens een lerares achter haar stond. Prof. Dalway. "Het is goed." Zei ze en ze glimlachte vriendelijk.

Noah keek Darius met grote ogen aan, een ongelovige maar enigzins bange blik aanwezig. 'Ik denk van wel...' zei hij zachtjes en sloeg zijn ogen neer. Het kon toch niet? Vorig jaar was de slag van Voldemort geweest! Hij had het zelf nauwelijks overleefd en Anderling was er ongedeerd vanaf gekomen dus dan moesten de leraren het ook overleefd hebben! Hij keek om zich heen en zag dat anderen zich er ook om bekommerden. Zwadderich deed dat niet, de hufters die het waren(xD).

HUFTSTERS XD
__________

Darius vermoeden werden bevestigd. "Dus z-ze zijn.... dood?" Vroeg hij. Ookal wist hij het antwoord al. Darius keek naar zijn bord. Hij had helemaal geen honger meer. Absoluut niet.

Ook Noah had geen honger meer, vooral na de woorden die Darius had gezegd. Daarvoor had hij eigenlijk ook geen honger meer gehad. 'D-Darius...? Zullen w-we gaan? De feeststemming is nu wel weg...' En dat was echt waar. Noah was gevoelig voor dit soort dingen en kon beslist niet gaan feesten wanneer hij wist dat ze weg waren... Hoe konden de anderen toch feesten? Was Noah gewoon te gevoelig?

Darius slikte. Prof. Anderling had nog wat willen zeggen, maar Darius had geen zin meer om te wachten. "Ja, laten we naar de leerlingen kamer gaan." Zei hij en hij schoof zijn bord van zich af. "Het zullen waarschijnlijk toch weer de standaard regels zijn." Zei hij.

Noah knikte instemmend en stond langzaam op. Hij wachtte heel even tot Darius ook recht stond, keek weer naar de lerarentafel en begon toen te lopen richting de deuren van de Grote Zaal om zich naar de leerlingenkamer te begeven, zijn gezicht ontdaan van de blijdschap die hij eerder had gevoeld. Het waren misschien leraren maar het waren zeker ook mensen...

Darius volgde Noah de zaal uit. Hij had nu echt even behoefte aan de stilte van de leerlingenkamer. Hij moest echt even weg bij deze nieuwe leraren. Die hij nog niet kende. Die hem niet kende en dus niet wisten wat hij kon. Het zweet brak Darius bij de gedachte alleen al uit.

Verder in leerlingenkamer dear? ;3

Yaps xD

Loren had na lang twijfelen toch beslist om naar de openingsceremonie te gaan. Niet dat het hem echt interresseerde, maar hij had gewoon honger. Doodleuk liep hij de grote zaal in en negeerde alle hatelijke, geamuseerde, nieuwsgierige en soms zelf angstige blikken van de leerlingen die wel optijd waren. Dit was al de vierde keer op rij dat hij te laat kwam. Alleen in zijn eerste jaar was hij optijd geweest omdat hij toen niet echt een keus had. De jaren die daarop volgde was hij altijd naar de slaapzalen geglipt, gewoon omdat elk jaar toch hetzelfde werd gezegd. Even trok hij een wenkbrauw op toen hij een heel deel niewe leraren zag, maar trok er zich verder niets van aan. Op zijn gemak ging hij voor de twee meisjes aan de tafel van Slytherin zitten en schepte vanalles op zijn bord. "Ok, wat heb ik gemist?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder, al hoopte hij wel op een antwoord.

Vanuit het niets ging er een jongen voor hun zitten en Anastacia wendde haar blik af van Sareth naar de jongen. "Hmm, de indelingsceremonie, de dood van vrijwel alle professoren buiten Amani en tja, ons heel interessante gesprek?" zei Anna met een ondeugende grijns en ze keek weer even naar Sareth. Het kon haar niet veel schelen dat er iemand tussen was gekomen, ze zouden toch wel de rest voortzetten. Kort nam ze een slokje van haar drinken en keek naar de jongen waarvan, als ze het goed onthouden had, ze de naam Loren bedacht had. Toch wist Anna het niet zeker meer.

Gabriëlla zat aan de tafen van Ravenclaw en ze volgde de indelingsceremonie half. Meestal vond ze het wel grappig om al die kleine kinderen zo zenuwachtig te zien, maar nu niet. Ze dacht aan haar kleine zusje die daar nooit zo zenuwachtig zou gaan staan. Even pakte ze haar kettinkje vast en sloot ze haar ogen. Toen besloot ze er maar gewoon het beste van te maken, dat zou haar zusje ook gewild hebben.

Eleonora zat doodstil aan tafel.
een paar tranen gleden over haar wangen, ze zou de vroegere leraren missen. zelfs Hagrid, ook al kon hij niks van lesgeven.
ze snoof en concentreerde zich op het eten, maar ze proefde niks

NEW
_______
Tijdstip: Ontbijt.
Wie mag reageren: IEDEREEN, moet zelfs van Kaat.
_______

Anastacie was naar de grote zaal gelopen, ze wilde even ontbijten. Dus nu liep ze de grote zaal in. Nog altidj was haar humeur slecht. Ze was depressief, ze sliep slecht, Anna had zelfs als slaappillen bij Madame Pomfrey gehaald, ze was snel aangebrand en chagerijnig. Ze wilde niet meer doorgaan. Anastacia was er klaar mee, het deed haar zo veel pijn en ze kon er gewoon niet goed mee omgaan maar Loren had zo veel gelijk dat hij zo kwaad op haar was.

Eleonora liep met rode ogen naar de ontbijttafel van Ravenclaw. ze had slecht geslapen en was blij dat ze het eerste uur vrij had, zodat ze zichzelf nog een beetje kon opfrissen. zonder iets te zien pakte ze wat te eten en ze lepelde het naar binnen

Ik heb de openingstoppic blijkbaar niet meegekregen o-o
is het erg als ik er niet reageer haha xd

_________________________________

Naja het is nu al na de opening dus het is overduidelijk geen probleem geweest, op het moment is het er een gewone ochtend voor de lessen beginnen.
__

Moet niet per se, maar dan mist je personage alles xD
___________________________________________

Met zijn ogen op het tafelblad gericht zat Loren aan het uiteinde van de tafel. Ver weg van alle anderen, gewoon omdat hij geen zin had om te praten. Sommige ouderejaars van Slytherin keken hem met een vragende blik aan. Nog nooit had Loren Springs er zo gebroken en futloos uitgezien. Normaal zat hij met zijn vrienden plannen te maken om andere leerlingen te treiteren, maar vandaag had hij nergens zin in en dat was de schuld van Anna. Lorens handen balden zich naast zijn bord tot vuisten. Anna, het meisje waar hij van hield, had zijn hart aan duizende stukjes gebroken.

Zonder veel aandacht aan mensen te besteden ging Anna ergens zitten. Ze pakte wel wat eten en drinken maar deed niet veel meer dan ernaar kijken en het een beetje heen en weer schuiven. Loren was zeker niet de enige die er beroerd uitzag, ook Anastacia had er beter uitgezien. Zelfs als ze één nacht doorgefeest had dan zag ze er nog beter uit. Anna wilde niet drinken noch eten. Ze had een te groot brok in der keel van schuld en negeerde ieder persoon die ook maar aandacht aan haar wilde of probeerde te besteden. Jongens, die haar op probeerden te vrolijken, noch meisjes, die haar als vriendin terug wilden, liet ze toe.

Na een tijdje begon Loren toch wat eten op zijn bord te scheppen. Als hij de dag wilde doorkomen moest hij echt iets eten. Met zichtbare tegenzin begon hij wat roerei naar binnen te werken en dronk wat pompoensap. Over de rand van zijn glas keek hij even de zaal in, maar toen hij een glimp opving van Anna's rode haren werden zijn ogen al gauw vastgeplakt aan zijn bord. Als hij Anna nu zou zien zou zijn woede weer de overhand nemen en kon hij zo heel de grote zaal met de grond gelijk maken.

Anastacia slikte toen ze Loren zag. Ze voelde zich vreselijk maar het was nu echt tijd om opnieuw haar excuses te maken als het aan haar lag. Ze slikte en stond op. Anna liep naar hem toe en ging voor hem staan. "Loren.. Ik wil mijn excuses opnieuw aanbieden. Ik wil met je praten. Ik weet best dat ik een fout gemaakt heb maar ik wil zo niet verder." zei ze tegen hem. Ze slikte en keek naar de grond.

Loren verstijfde toen hij de geur rook. Haar geur, de geur die ze altijd bij zich droeg. Met ogen die vuurspuwden van woede keek hij haar aan. Alleen haar aanwezigheid voor hem maakte hem al woest. De woede verdrong al het verdriet en pijn die hij voelde naar de achtergrond. Het was al erg dat ze hem durfde aanspreken, maar de woorden die over haar lippen kwamen deden hem woedend overeind komen. "Je weet dat je een fout hebt gemaakt? Hoeveel jongens heb je nog versierd? Zo'n stuk of tien? Ja mensen, hier zie je de slet van Hogwarts!" Alle woorden waren geschreeuwd, hadden alle woede die hij voelde bevat. Het kon hem niets schelen of de docenten er iets van zouden zeggen. Het kon hem niets schelen wat de overige leerlingen nu van hem dachten. Anna had hem pijn gedaan en zelfs de stomste idioot wist dat als hij kwaad was, hij echt kwaad was. Zonder Anna de kans te geven om te reageren ging hij verder: "Misschien moet ik eens aan iedere jongen gaan vragen ofdat je er nog om je vinger gewonden hebt, want wat kan het jou schelen dat een jongen gekwetst is?" Lorens handen lagen nog altijd gebald tot vuisten op tafel en zijn knokkels zagen wit. Misschien was hij te ver gegaan, maar dat was een zorg voor later.

Ze slikte, keek naar de tafel en luisterde naar zijn woorden. Ze voelde tranen prikken achter haar ogen en beet op haar onderlip. Ze was de slet van de school, misschien had Loren nog wel gelijk ook. Misschien had ze wel te veel mensen gekwetst, maar als ze wist dat ze dat deed dan deed haar ook pijn, alleen dat liet ze niet merken. Anna luisterde nog altijd. Ze keek naar zijn vuisten die er gevaarlijk uitzagen. Uiteindelijk keek ze op, Anna voelde tranen over haar wangen lopen maar ze wist dat ze dit verdiend had. "Je hebt gelijk, nou goed. Misschien ben ik wel de slet van de school, misschien heb ik wel teveel jongens versiert. Misschien heb ik wel te veel harten gebroken. Maar jij mag niet durven te beweren, Loren Springs, dat het mij niet kan schelen als iemand gekwetst is. Je hebt dus kennelijk geen idee van hoeveel ik misschien wel om je geef. En hoeveel het mij doet. Je beseft kennelijk niet dat ik ook gevoel heb, dat ik misschien ook wel vaak genoeg door mensen gekwetst ben. Maar ja, je hebt gelijk. Ik versier mensen graag. Maar als het je gelukkig maakt dan kan het me niets schelen, dan ga je het maar vragen. Maar ik klaag toch ook niet over al die verdomde meiden die jij al versiert hebt!"Anastacia was na haar eerste zachte zin opgestaan en was harder gaan praten. Loren had haar kwaad gemaakte maar nog altijd liepen er tranen over haar wangen.