De grote zaal - Openingstopic

Anna werd weggetrokken door Loren naar achteren getrokken. Ze luisterde naar de woorden van beiden. 'Darius dat kwam omdat ik je niet nog een keer gezien had. Ik wilde het je vertellen.' zei Anna tegen hem. Ze keek naar Loren met dankbare ogen. Vervolgens beet ze op haar onderlip. Ze wilde Darius niet kwijht.

Darius voelde woede in hem oplaaien. Zo eveneens de tranen die daar altijd bij te pas kwamen. "En nu wil je zeggen dat de eerste bijles van je er nog niks aan de hand was!" Riep hij. "Anna, ik zei toen toch dat ik het kon zien als er iets was! Ik wist dat er iets was, maar jij wou niks zeggen!" De eerste traan liep over zijn wang naar beneden.

Anastacia keek naar hem. 'Ja, ik wist het na de eerste bijles al! Ben je daar gelukkig mee? Ja, ik wist al vanaf het begin dat ik je pijn ging doen en dat had niet eens wat met Loren te maken. Ik doe iedereen in mijn omgeving pijn. Maar dat ik het wist en niet vertelde was alleen maar om je pijn te besparen en dat ik het later met je kon bespreken. En weetje waarom, omdat ik om je geef!' zei ze harder tegen hem. Anna duwde Loren aan de kant en vervolgens ook Darius en ze rende weg. Anna was er klaar mee. Ze was kapot van binnen. Haar hart was meermaals gebroken nu en ze was het zat. Anastacia wilde het niet meer, ze had er geen zin meer in.

Airyn liep de zaal weer in, ze was haar spullen vergeten. kluns dat ze ook was.
Het was zo vochtig in de zaal dat de ramen beslagen waren. De meeste leerlingen stonden tot achterin en langs de banken aan de zijkanten. Toen Airyn naar de plek liep waar ze op het begin zat rekte een aantal leerlingen zich uit om haar te kunnen zien. Ze vermeed alle blikken en liep stevig door. Ze zat op de eerste rij, pal achter de tafel van de leraren. Ze zag dat haar spullen er nog lagen en pakte het op. Ze probeerde zich op een ding te concentreren. Spullen pakken en wegwezen.

Net wat op de late kant stapte Bella de zaal in, ze heeft haar hooft een beetje gebogen en ze kijkt naar haar sneakers, haar lievelings sneakers. Ze haalde even haar hooft op en daarna keek ze weer naar de grond met haar nu blauwe ogen. Ze deed een plukje haar achter haar oren en begon zachtjes te lopen, zowat geluidloos. Ze hield van mensen om zich heen maar om met nieuwe mensen kennis te maken vond ze meestal wel eng ook al wist ze dat eigenlijk niemand haar zal bijten, dat zal een beetje raar zijn dacht ze bij zich zelf.