De grote zaal - Openingstopic

Anastacia grinnikte. "Goed hoor, eigenlijk, nu wel erg goed. En met jou dan Sareth?" vroeg ze terug met een glimlach. De handen van Anastacia speelden onbewust nog steeds met het mes, hoewel op een andere manier dan daarvoor. Afijn. Dit gesprek kon misschien wel voor iets goed zorgen voor de avond.

'Ja, met mij gaat het ook goed. Perfect eigenlijk.' Een bescheiden glimlach, die meer toonde dan interesse. 'En is er nog een specifieke reden dat het speciaal nu zo goed met je gaat?' Complimenten uitlokken, verlangende blikken uitlokken. Sareth was na een zomer weer perfect terug in haar rol, en ze zou gaan knallen. Haar ogen keken ongeduldig naar haar glas. De 16+ers mochten sinds een tijdje bij de openingsceremonie drinken. En al mocht het op andere momenten niet, Sareth hield van alcohol en op dit moment was er geen geduld tot haar glas gevuld was.

Daar stond ze dan, ze had net even gekeken of de zaal er klaar voor was en stond nu voor de eerstejaars. "We zijn klaar voor jullie. Jullie worden zo dus ingedeeld. Dus, kom maar mee." zei ze tegen ze. Professor Amani draaide zich om. Hakken tikten op de vloer en ze opende de deur zonder deze ook maar aan te raken. Professor Amani keek voor zich uit en liep naar voren, gevolgd door alle eerstejaars en ze liep naar de sorteerhoed en pakte deze op en ze pakte een blad met namen.

Anastacia glimlachte en keek naar het meisje. "Gewoon, ik heb eindelijk een, tja, hoe zeg je dat netjes, interessant, persoon ontmoet om mee te praten.' zei Anna glimlachend. Ze keek even om en zag hun afdelingshoofd, professor Amani, binnen komen met de eerstejaars, afijn. Ze keek even naar Sareth die kennelijk erg ongeduldig leek. "Oh, ik snap het al, je wilt je alcohol." zei ze grijnzend. Zelf mocht ze het nog niet, ze was nog maar vijftien dus zou ze nog een jaar meoten wachten.

Sareth produceerde een grijns die erg dicht bij oprecht was, 'fijn om te horen dat ik een interessant persoon ben.' Sareth hoorde hoe het meisje haar verlangen uit sprak, of in ieder geval een van haar verlangen. 'Ja, klopt. Maar we willen allemaal wel wat, het komt wel.' Sareth haar grijns werd weer een glimlach, ze bekeek Anna. De eerste jaars arriveerden, een luid hoorbare zucht ontsnapte uit Sareth haar keel. Tuurlijk was ze trots wanneer Slytherin nieuwe leden kreeg, maar het bleven nieuwelingen en Sareth had niks met newbies.

Er verscheen een glimlach om de lippen van Prof. McGonagall. De vertederende aan blik van die lieve schattige eerste jaars. Nog trillend op hun benen. Een klein meisje keek haar aan en ze glimlachte geruststellend. Ze keek rustig toe hoe alle leerlingen werden verdeeld over de 4 afdelingen. Toen dat klaar was stond ze weer op. Ze haalde het eerdere kunstje met haar stem uit en begon te praten:" Voor de nieuwe leerlingen welkom op zweinstein, voor de anderen welkom terug. Voor het feestmaal wil ik jullie eerst wat belangrijks vertellen. Ik ben de enige van het leraren bestand die nog over is. En Prof. Amani van vorig jaar is terug. De anderen zijn helaas niet meer onder ons. Jullie zullen de nieuwe leraren snel genoeg leren kennen. Ik vraag jullie om onze vroegere leraren niet te vergeten." Ze liet even een stilte vallen, waarna ze weer vervolgde." Laat het feestmaal dan nu beginnen! " Ze zwiepte met haar toverstok en de gebruikelijke overvloedige feestmaaltijd verscheen. Zelf ging ze ook weer zitten en maakte haar stem weer normaal.

Anastacia glimlachte en keek naar Sareth. "Achja, ik wacht nog wel een jaartje." zei ze met een klein glimlachje. Weinig aandacht werd er door Anna besteed aan de nieuwelingen. Ze mocht de nieuwelingen niet zo, ze wisten echt altijd alles beter. Anastacia keek naar Sareth en grijnsde een beetje ondeugend. "Maar dat komt wel goed." Ze had wel vaker alcohol van anderen gekregen.

Sareth grinnikte, 'ahh, als je iets nodig hebt zeg je het maar.' Een uitdagende knipoog wierp Sareth naar het meisje, waarna ze een hand door haar lange, witte haren streek. Sareth had totaal geen zin in de openingsceremonie, ze wou eten, of in ieder geval drinken. Maar ze zou dus moeten wachten. Goed, ze zou zich wel vermaken met dit meisje dacht ze.

Anastacia grinnikte. "Natuurlijk." zei ze tegen het meisje. Het ging best snel voorbij. "Zo, dat hebben we ook weer gehad.." zei ze toen het eten verscheen. Ze keek naar Sareth en glimlachte. Anna ging even door haar rode haren heen, onbewust volgde ze de bewegingen van Sareth en keek naar haar. Nee, dit zou haar zeker niet vervelen.

Het glas vulde zich langzaam. Nog voor dat het helemaal vol was, tilde Sareth het op en zette het aan haar lippen. Ze zette het glas weer terug em wachte tot het voor een tweede keer gevuld was. Opnieuw zette ze het aan haar lippen. Een derde keer werd hij gevuld, dit keer hield ze Anna het glas voor. 'Your turn, I aint that selfish.' Sareth voelde het branden van de alcohol nog in haar keel, genoot van hoe haar gedachten wazig werden.

Professor Amani was weer gaan zitten en at netjes met mes en vork een beetje. Ze had niet zo'n honger. Afijn, ze keek de zaal rond en was blij met de nieuwe eerstejaars van haar afdeling. Ze wist dat zij de enige leraar van vorig jaar was en vond het eigenlijk spijtig dat de leraren er niet meer waren, ze had sommigen best gemogen maar niet iedereen mocht haar aangezien ze een Slytherin was, streng en erg chagrijnig kon zijn afijn, zo was ze gewoon en daarom was ze benieuwd hoe het zou gaan worden met de nieuwe leraren. Hopelijk kon ze met hen omgaan.

Anastacia had rustig wat gedronken van het simpele pompoensap en ineens kreeg ze het glas van Sareth voor haar neus. Ze zette het op haar lippen en dronk het helemaal leeg. Ze keek naar het meisje met een ondeugende glimlach. "Thankyou milady." zei ze glimlachend. Altijd was het in het begin even wennen. Toch was het heel erg prettig en langzaam werden haar gedachten rustig en relaxter.

Sareth glimlachte, maakte een soort buiging, een sierlijke beweging met haar hand. Deze beweging ging over in het terugpakken van het glas en het wachten tot het opnieuw was gevuld. Het derde glas beviel Sareth goed, en ook het vierde deed Sareth glimlachen. Haar gedachten werden steeds onduidelijker, en haar emoties steeds sterker. Sareth glimlachte naar het meisje en haalde opnieuw een hand dor haar haar. 'Dus, wat ga jij doen na het eten?' Een simpele vraag met zo veel betekenis.

Anastacia glimlachte en dronk de rest van haar pompoensap op en at een beetje salade en wat kip. Anna keek op toen Sareth de vraag stelde en ze keek naar haar. "Ik heb nog niets gepland voor vanavond. Hoezo? Jij wel dan?" vroeg ze hem glimlachend. Zonder te vragen en gewoon om te plagen pakte ze het glas van Sareth en dronk het half leeg en at vervolgens een stukje vlees en keek even naar haar bord.

'Nee, geen planning gemaakt. Maar als jij met een idee komt..?' Sareth haar glimlach werd breder, en uitdagender. Sareth wachtte tot Anna het glas weer terug had gezet en dronk de rest leeg. In haar koffer had ze een fles drank bewaard, iets wat niemand hoefde te weten, behalve de mensen die met haar mee zouden drinken. Sareth had geen honger, en dus at ze niks.

Anna keek naar Sareth en grijnsde ondeugend en speels. "Nouja, gezellig gezelschap zoals jij zou ik nooit voor een avond willen weigeren." zei ze met een glimlachje. Ze keek naar Sareth en steunde met haar kin op haar arm die op de tafel steunde. Ze keek naar Sareth. "Natuurlijk wel zonder te veel mensen want dat wordt het te druk denk ik zo.." zei Anastacia glimlachend.

Sareth knikte. Dit ging precies de goede kant op. 'No problem. Ik vind wel een rustig plekje.' Desnoods gingen ze in een kast zitten, vanavond wou Sareth scoren en alles vergeten. Nog een laatste glas dronk Sareth leeg. De rest zou ze voor vanavond bewaren, anders was de kans groot dat Sareth niet eens in haar kamer kon komen. Sareth was zeer gevoelig voor alcohol, werd snel dronken en was snel dronken te voeren.

Anastacia glimlachte en keek naar Sareth en grijnsde. "Geweldig." zei ze glimlachend en ze keek naar Sareth. Glimlachend. Ze was nog best nuchter, alcohol kon dan wel veel uitwerking op haar hebben maar van anderhalf glaasje bleef Anna zeker wel nuchter. Vandaar ook dat deze avond waarschijnlijk heel lang in haar geheugen gegrifd zou staan.

Professor Ignis had geluisterd naar Professor Anderling en had vertederd naar de schattige eerstejaars gekeken toen ze binnen kwamen stromen en een voor een gesorteerd werden. Hij dacht even terug aan toen hij een eerstejaars was, nerveus en geïmtimideerd door de hogere en ervarener klassen. Hij had graag in Huffelpuf of in Griffoendor gewilt, maar hij kwam uiteindelijk bij Ravenklauw terecht. Daar kreeg hij op den duur geen spijt van, want alle mensen die daar zaten waren in principe net zoals hem: Rustig en verfijnd met verlangens naar kennis. En nu was hij het Afdelingshoofd. Hoe ironisch kon het worden.
Hij glimlachte toen Anderling het eten op tafel toverde, precies zoals elk jaar werd gedaan door Perkamentus toen hij nog leefde. Hij schepte wat eten op zijn bord en nam een slok uit zijn bokaal waar rode wijn in zat, zijn favoriete drinken. Uit zijn ooghoeken keek hij even naar de andere leraren die ook aanhet eten waren maar toch wat stilletjes waren doordat ze elkaar niet kenden. Ach, dat zou wel goedkomen. Hij besloot toen een praatje te maken met de leraar die hij eerder begroet had. 'Heeft u zin in dit jaar?' vroeg hij terwijl hij zijn bokaal neerzette en even charmant glimlachte naar Professor Amani.

Professor Amani keek op van haar bord toen er een vraag aan haar gesteld werd. "Maar natuurlijk. De verandering is groot, wat het een stuk interessanter maakt." zei ze tegen hem waarna ze een kort slokje nam van haar witte wijn. "En u dan professor? U bent nieuw hier als professor.." zei ze tegen hem. Een klein, vriendelijk en aangenaam glimlachje ontvouwde zich op haar gezicht en ze keek naar hem. Scarlett ging even met een simpele bleke hand door haar haren heen. Die daar net lang genoeg voor waren en lang niet zo lang waren als die van de man naast haar.

Owen luisterde aandachtig naar haar reactie. Wat gaf ze ook al weer? Volgems hem stond er Toverdranken in het lerarendossier... En ze was het Afdelingshoofd van Zwadderich. Geen wonder dat ze er enigzins duister uit zag. Hij glimlachte vriendelijk terug sinds zij ook vriendelijk tegen hem deed. Als dat niet zo was geweest was zijn warmhartige glimlach een ijzig koude geweest, gericht op de persoon die hem op dat moment niet beviel. Over het algemeen was Professor Ignis altijd wel sympathiek, helaas niet wanneer je erg de fout in bent gegaan. 'Ik heb er zeker zin in. Ze zeggen dat Verweer tegen de Zwarte Kunsten een vervloekt vak is en geen enkele leraar het meer dan een jaar heeft volgehouden. Ik hoop dat het mij wel lukt.' Dat maakte hem wel nerveus. Wat was er zo erg aan het vak dat geen enkele leraar het meer dan een jaar volhield? Hij was er zelf altijd beregoed in geweest en op zijn S.L.I.J.M.B.A.L-len had hij er een "Uitmuntend" voor gehaald.

Scarlett knikte. "Ah, Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Ik ben er nooit zo goed in geweest." zei ze met een klein grijnsje. Ze keek even naar de man. "Noem me trouwens maar Scarlett, dat kan toch wel? Als volwassenen onder elkaar?" zei ze tegen hem. Ja, professor Amani was in een redelijk goede bui en dan was ze wel vriendelijk tegen mensen. Achja, ze kon zo elk moment omslaan maar bleef wel rustig, eigenlijk bleef ze altijd wel rustig. Nee, Scarlett hield van Toverdranken, dat was haar vak en daar was ze dan ook altijd uitmuntend goed in geweest. Als een van de weinigen in haar familie. Ze schudde haar haren even uit haar gezicht en keek weer naar professor Ignis.

Owen grijnsde. 'En ik ben nooit goed in Toverdranken geweest.' zei hij. Hij was altijd een prutser met de brouwsels, sneed vaak iets te groot of te klein of gooide er teveel of te weinig in. Vaak gebruikte hij ook nog eens de verkeerde ingrediënten. Niet erg goed dus. Hij was maar blij dat hij van het vak af was en zich kon richten op het vak waar hij echt goed in was. 'Tuurlijk kan dat, Scarlett. Mijn naam is Owen.' zei hij toen met een glimlach en veegde een zilverwitte lok uit zijn gezicht.

Sorry voor de late reactie Ems x3
---

Noah keek de hele lerarentafel nog eens rond en schudde toen zijn hoofd. 'Nee, ik zie haar niet.' zei hij en keek wat verbaasd naar Darius. Hij richtte zijn ogen weer op Professor Anderling die met haar speech begonnen was. Toen ze klaar was verscheen het eten op tafel zoals elk jaar en viel iedereen aan. Noah niet. Noah keerde alleen zijn hoofd naar zijn bord en keek er even naar. 'Ze zijn dus weg...' zei hij sip. Professor Stronk was zijn favoriete leraar geweest, net zoals Professor Banning. En nu waren ze weg. Wat jammer.

Scarlett grinnikte zachtjes. "Ah, maar toverdranken is ook iets lastiger dan Verweer tegen de Zwarte Kunsten." zei ze rustig en ze nam een slokje van haar witte wijn. "Maar hoe bent u eigenlijk hier gekomen? Het is nou niet zo dat ieder die van Hogwarts af komt er later leraar wordt." zei ze glimlachend. Scarlett glimlachte vriendelijk maar ze bleef afstandelijk, niemand hoefde haar helemaal te kennen zoals anderen haar kenden die ze als vrienden beschouwde, hoewel dat er ook maar weinigen waren.