De beukwilg

Jacelyne keek hem even met een moeilijke blik aan. Kon je communiceren met een boom? Vreemd, maar wel interessant. Ze knikte enthousiast. 'Ja! Lijkt me tof. Het lijkt me sowieso al fijn om hier langs te kunnen lopen zonder de angst dat ik van mijn voeten geveegd wordt,' zei ze met een klein lachje, want zo grappig was het helemaal niet.

Darius glimlachte. "Dat zou al een heel begin zijn inderdaad!" Hij keek naar de boom en daarna draaide hij zich weer om naar het meisje. "Ik heet Darius trouwens. Huffelpuf." Stelde hij zich voor. Dat praatte wat makkelijk als je elkaars namen wist.

Jacelyne knikte glimlachend. 'Nogal, ja. Ik ben Jacelyne, Ravenclaw.' Ze had nooit echt gesnapt waarom mensen hun afdeling zeiden als ze zich voorstelden, alsof het veel uitmaakte, maar ze deed het toch maar. Ze liet haar ogen over de boom glijden. 'Dus, hoe begin ik?'

"Mooie naam." Zei Darius vriendelijk. Hij kon het meestal heel goed vinden met de mensen van Ravenclaw. Niet zo raar met een hele Ravenclaw familie. "Oke, om te beginnen lopen we rustig naar hem toe. Blijf maar dicht bij mij." Zei Darius en hij glimlachte opnieuw.

'Bedankt,' zei Jacelyne, terwijl er een lichte blos over haar wangen kroop. Ze kon nooit goed met complimentjes omgaan, of het nou over haar naam was of iets anders, ze werd er altijd verlegen van. Ze knikte en ging dus ook dicht bij hem staan.

wij waren hier nog bezig...

"Als je bang bent mag je mijn hand vastpakken." Zei Darius. Hij wist dat dat een hele troost kon zijn. Gewoon iemands hand mogen pakken als je bang bent. Rustig liep Darius naar de boom toe. Rustig en beheerst zonder angst te tonen.

________
@ Mine: Jullie kunnen gewoon verder. Klik je op citeren. Er kunnen meerdere mensjes op een plek zijn

'Okay,' zei Jacelyne knikkend, terwijl ze haar wangen opnieuw rood voelde worden. Waarom nou weer!? Het was een heel normaal aanbod, stomme wangen. Rustig liep ze achter hem aan. Af en toe schoten haar ogen omhoog toen ze de bladeren hoorde ritselen, om te kijken of alles nog goed ging.

"Vooral gewoon rustig blijven." Zei Darius zijn stem straalde rust uit en was beheersd. Hij fluisterde niet, maar praatte ook niet te hard. Uiteindelijk kwamen ze bij de stam aan. Rustig draaide Darius zich om. "Oké, leg nu eens je hand op de stam? Niet te snel dan schrikt hij." Zei Darius. Nu maar hopen dat zijn theorie klopte.

Jacelyne keek hem met grote, geschokte ogen aan. Haar hand op de stam leggen? Oké dan, ze zou het proberen. Voorzichtig strekte ze haar rechterhand uit richting de boom. Ze beet zachtjes op haar onderlip toen ze haar hand tegen de stam aanlegde.

"Laat hem niet zien dat je bang bent."Zei Darius zenuwachtig blikken werpend op de takken. Zo rustig mogelijk legde hij zelf ook zijn hand op de stam. Hopelijk kalmeerde dit de boom een beetje.

'Dat gaat lastig als die takken zo dreigend heen en weer zwiepen,' jammerde Jacelyne. Ze voelde zich nu echt héel laf. Hij stond hier gewoon, niet bang of niks, en zei zag eruit alsof ze elk moment wilde wegrennen. En eerlijk gezegd zou ze dat ook het liefste doen.

Darius zag de takken wilder zwiepen. Vlug pakte hij Jacelyns hand. "Je kunt het Jacelyn. Wees niet bang ik ben bij je." De woorden waren loos, want wat kon hij nou tegen de boom beginnen? Maar Darius hoopte dat hij Jacelyn hiermee kalmeerde. Hij voelde zijn hart wilder kloppen. Hopend dat er niks mis zou gaan.

Jacelyne lachte wat onzeker en knikte. Ze haalde even diep adem, in de hoop dat dat haar zou kalmeren, terwijl ze zijn hand bijna fijnkneep. Hopelijk deed ze hem geen pijn. Ze bleef naar de stam kijken, want als ze naar de takken keek zou haar angst niet echt weggaan. Langzaam voelde ze zichzelf kalmer worden.

"Je doet het prima." Zei Darius zachtjes. "Gewoon zo blijven doorgaan." Hij bleef de takken in de gaten houden en die werden gelukkig alweer een stuk rustiger. Zijn hand voelde al snel als verlamd aan, maar dat maakte hem niks uit.

Jacelyne knikte opnieuw. Ze was onderhand wel een stuk kalmer, maar haar angst was nog steeds niet helemaal weg. Niet gek ook, als dit de boom was waardoor je drie weken op de ziekenzaal had moeten liggen. Ze opende haar dichtgeknepen ogen weer en keek naar Darius. 'Ik denk dat het lukt?' zei ze twijfelend.

"Ja, hij zit er heel rustig uit." Zei Darius opnieuw een blik werpend op de licht waaiende takken. "Ik denk dat hij je nu accepteerd, zolang je maar niet te druk gaat doen kun je hier gewoon zitten." Darius keek naar zijn voeten."Z-zullen we gaan zitten? " Vroeg hij en vrijwel meteen verscheen er een diepe blos op zijn wangen.

Jacelyne knikte tevreden. Tenminste iets dat haar lukte, in plaats van al die dingen die drastisch misgingen als zij eens een poging deed. 'Eh, ja.' Ze knikte opnieuw. 'Ja is goed.'

Darius liet zich langzaam langs de stam van de boom naar beneden glijden tot hij met zijn kont het nog licht natte gras raakte. Glimlachend keek hij omhoog naar Jacelyne en klopte op de grond naast hem. "Als je even blijft zitten is het nattige zo van het gras af." Zei hij proberend om een gesprekje aan te gaan. Natuurlijk had hij weer eens niks beters kunnen verzinnen.

Jacelyne keek even twijfelend naar het natte gras, maar uiteindelijk ging ze toch gewoon zitten. Haar rok zou vast wel opdrogen en anders zorgde ze daar zelf voor. Ze had toch niet voor niks een toverstok?

"Waarom ben je eigenlijk zo bang voor de beukwilg?" Vroeg Darius nieuwsgierig. Tot dat hij zijn nieuwsgiergiheid opmerkte en er vlug achter aan plakte : "Als je het niet wil vertellen is het ook goed hoor." Hij begon opnieuw te blozen.

Jacelyne lachte en schudde haar hoofd. 'Oh, ik wil het best vertellen hoor, ik ben alleen bang dat het niet zo'n interessant verhaal is.' Ze glimlachte eventjes. 'In mijn eerste jaar had niemand me echt verteld dat deze boom gevaarlijk kon zijn, dus ik rende er gewoon heel zorgeloos langs. Niet zo slim, want een van die takken zwiepte me tot ongeveer..' Jacelyne keek eventjes om zich heen en wees toen naar een rots achtig steen ding, zeker 20 meter verder. 'Daar.'