De beukwilg

De beukwilg is een boom die begint te slaan en te beuken als er iets of iemand te dicht in de buurt komt. Hij is geplant in het jaar dat Remus Lupos op school kwam, en is gesitueerd boven de ingang van de geheime tunnel die naar het Krijsende Krot leidt. Door op de knoest onderaan de Beukwilg te drukken wordt de boom tijdelijk verlamd.

Personen: De beukwilg is een gevreesde boom, dus ik denk niet dat er veel mensen gaan komen, hoogstens vier.

Regels: Er staan ernstige straffen op het beschadigen van de boom.

Airyn liep vrolijk met haar zwerkbalboek in haar hand. En struikelde bijna toen ze een raar geluid uit de boom naast haar hoorde. Met een raar vervormd gezichtsuitdrukking keek ze naar de boom. "Alles is hier zo vreemd.." zei ze terwijl ze aan haar achterhoofd krabde. Toen ze weer verder wilde lopen zag ze een gestalte op haar afkomen. Ze verstijfde en hield haar boek stevig vast voor haar borst.

Een golden Retriever liep speels richting de beukwilg. De hond hield er gewoon van om de boom uit te dagen en diens takken te ontwijken. Eigenlijk was het dier de docent Astronomie. Sam was altijd al wel redelijk goed geweest in gedaanteverwisseling en kon zich in zijn zesde jaar al een fanaut noemen. Het was redelijk leuk om als hond rond te lopen, alleen de vlooien zorgde ervoor dat de jonge man liever als mens rondliep. Even stopte hij met rennen toen hij een meisje zag, maar toen een van de takken van de beukwilg haar onderuit wilde halen, sprinte de hond op het meisje af en duwde haar aan de kant. Spijtig genoeg kon hij zelf niet op tijd meer wegkomen en werd hij twee meter weggeslingerd.

-yeay eens voor de verandering xD

Airyn schrok van wat er gebeurde. Toen ze de tak op haar af zag komen had ze vlug de boek voor haar gezicht gedaan.Toen ze gebeuk in haar maag voelde en achterover viel gleed de boek uit haar handen en zag ze een hond. Snel stond ze op om de hond weg te grijpen maar het was te laat, de tak was veel sneller en had de hond al weggeslingert. met grote ogen rende ze razend snel naar de hond toe maar plots voelde ze dat er aan haar been getrokken werd. Ze viel voorover en werd de lucht ingetrokken. "Laat me los" zei ze terwijl ze ondersteboven hing. Wild bewoog ze haar benen maar niets hielp. Wat vervelend dat ze ook nog is een rokje aan had xd. Met een boos gezicht begon ze te vloeken, maar ze was ook teleurgesteld dat de hond door haar op de grond lag pijn te lijden. Warom kon ze nou niets doen, hopeloos keek Airyn om haar heen. Misschien was het eens tijd om spreuken te gebruiken.

Met een smak kwam Sam tegen de grond terrecht en piepte even van de pijn. Als dit elke dag zou gebeuren zou er niet veel meer van hem overblijven. Met grote bruine ogen zag hij hoe het meisje naar hem toe wilde lopen, maar ze werd de lucht in getrokken door een van de takken. Sam wendde zijn blik af toen hij door het dat het meisje een rokje aanhad. Toen het meisje niet kon loskomen veranderde hij naar zijn menselijke gedaante en trok zijn toverstok. "Wimgardium Leviosa." Een takje begon te zweven en drukte tegen de knoest aan. De boom verstijfde en liet de enkel van het meisje los. Snel ging Sam onder haar staan en strekte zijn armen uit om het meisje op de vangen. Even vertrok zijn gezicht van de pijn en kon hij een pijnlijk kreetje niet onderdrukken.

Airyn keek er van op toen de hond van gedaante verwisselde. Ze voelde zich beschaamd omdat ze ondersteboven hing en was opgelucht toen hij haar opving. "Het spijt me van het gevloek" zei ze met rode wangetjes, als ze had geweten dat het een leraar was had ze zich wel wat netter gedragen. Ze keek omhoog naar hem, hij had een lief gezichtje wat de meeste leraren niet hadden. Toen Airyn merkte dat hij lichtjes kuchtte vroeg ze of hij pijn had. Ze bespeurde snel of hij wondjes had en zag een klein schrammetje op zijn wang. Ze rekte haar mouw dat onder haar vestje vandaan kwam uit en veegde het druppeltje bloed weg.

"Iedereen vloekt wel eens," zei hij met een glimlach. De pijn die hij had was te zien in zijn ogen en Sam knikte toen het meisje vroeg of hij ergens pjn had. "Waarschijnlijk een paar gebroken ribben en een paar schrammen die waarschijnlijk littekens worden, maar ik heb al erger meegemaakt, hoor." Soms ergerde Sam zich echt hard aan zijn accent, iedereen hier kwam uit engeland, schotland of Wales en hij moest weer uit Amerika komen. Zijn bruine ogen volgde de hand van het meisje terwijl ze het bloed van zijn wang veegde. Met een zwierig gebaar zette hij had meisje terug op de grond. "Gaat alles wel goed met jou?"

Het voelde niet goed dat iemand anders de pijn van Airyn moest verdragen. Toen hij haar op de grond had gezet voelde Airyn pas hoe verschrikkelijk pijn haar enkel deed. Ze hield zich in en zei dat het wel goed ging en ze nergens last van had. Ze wou hem niet meer last bezorgen, dus besloot ze terug naar haar kamer te lopen. Met moeite liep ze zonder de pijn te laten merken weg van de boom. "Oh nee he" riep ze en liep weer terug. Ze was haar boek nog vergeten op te rapen.

Sam keek hoe het meisje terug naar het kasteel begon te lopen. Zijn blik viel op het boek dat het meisje had laten vallen en bukte zich om het op te rapen. Zijn mondhoeken krulden om toen het meisje iets riep en zich omdraaide. Een frons verscheen in Sams voorhoofd toen hij zag dat het meisje moeite had met lopen. "Zeker dat ik je niet moet dragen?" vroeg hij terwijl hij het boek terug gaf. "Wat is je naam, trouwens?" Sam vond het nodig om de namen van de leerlingen waar hij misschien les aan zou geven te kennen.

Lichtjes grinnikte Airyn en gaf antwoord op zijn vraag ''Als ik je er geen last mee bezorg'', achteraf twijfelde ze nog of ze hem met "je" moest aanspreken want het was wel een docent. Recht in zijn ogen keek Airyn hem aan toen hij om haar naam vroeg. "Ik heet Airyn, dat betekend vrede" had ze geantwoord. Ze ging zachtjes door haar haar en vroeg naar zijn naam, of achternaam. Want de docenten sprak je natuurlijk niet met de voornaam aan. Lichtjes hoopte ze dat hij les aan haar zou geven, dus vroeg ze ook meteen in welke vakken hij les gaf.

"Je bezorgt me er geen last mee, aangezien het deels door mij komt dat je je enkel bezeerd hebt." Sam glimlachte naar het meisje. "Samuel Wright, maar natuurlijk zeg jij professor Wright en ik geef les in Astronomie." De meeste leerlingen vonden astronomie wel een leuk vak, waarschijnlijk omdat het om middernacht werd gegeven en men er niet veel voor moest doen, alleen af en toe een opstelletje schrijven.

Nog voor ze knikte, tilde hij haar op. Airyn lachte en leunde achterover op zijn schouder, ze vond het wel fijn dat ze gedragen zou worden. "Ik heb volgende week mijn Astronomie les" zei ze blij. Ze keek hem aan, had ze maar een zonnebril op, dan kon ze haar hoofd optillen en naar hem kijken zonder dat hij er iets verkeerds bij dacht. Airyn hield van staren naar mensen, niet om verkeerde bedoelingen maar gewoon omdat ze het interessant vond hoe mensen bewogen/reageerden etc. En ze had zo kunnen doen alsof ze mysterieus was; iets wat ze niet kon doen met een blote gezicht.

Sam kneep zijn ogen tot spleetjes toen de zon recht in zijn ogen scheen. Het was prachtig weer deze tijd van het jaar en de zon scheen volop. "Volgende week?" Een frons verscheen op zijn voorhoofd terwijl hij nadacht wat hij volgende week juist zoal ging doen. "Ik hoop voorde leerlingen van jou jaar dat ze uit hun bed raken. Die les wordt om middernacht gegeven. Waar moet je heen?" Een kleine grijns was op zijn gezicht te zien terwijl hij zich voorstelde hoe de leerlingen op de astronomietoren zouden staan.

"eehh.. " Airyn wist even niets te zeggen. Toen een plotselinge windvlaag aan de boom schudde en er een regen oranje blaadjes naar beneden dwarrelde. De blaadjes vielen zacht op de grond, als een deken. Airyn ving er een aantal met haar handen op en vermorzelde ze in haar hand. Waar moest ze heen? Ze twijfelde en zei toen dat de hal wel goed was, vanuit daar kon ze dan naar haar kamer.

New
________
In gedachten liep Darius naar de beukwilg toe. De boom had hem om de een of andere reden altijd rust gebracht. Hij wist zelf niet waarom. Hij dacht dat hij hier misschien aanwijzingen kon vinden over de verdwenen leraren.

Met lichte twijfel in haar pas liep Jacelyne richting de beukwilg. Ze had die boom nooit echt aardig gevonden sinds hij haar in haar eerste jaar behoorlijk had toegetakeld, alleen omdat ze nieuwsgierig was geweest en te dichtbij was gekomen. Kon zij toch niks aan doen? Als niemand haar erover vertelde. Op een afstandje bleef ze stilstaan. Dat risico nam ze namelijk niet nog een keer.

Darius liep naar de boom toe. Die deed hem om de een of andere reden nooit iets. Alsof hij voelde dat Darius hem niks zou doen. Best raar, want de meeste leerlingen hadden echt geen kwaad in zijn met deze boom. Langzaam legde Darius zijn hand op de stam, als reactie waaide de beukwilg zacht met zijn takken. Haast tevreden leek hij wel.Darius legde heel rustig zijn voorhoofd tegen de stam.

Jacelyne keek met een verbaasde blik naar de jongen. Hoe flikte hij dat? Zomaar die boom aanraken zonder dat deze hem aanviel? Dat hij dat überhaupt durfde. Voorzichtig zette ze weer een paar stapjes dichterbij. Haar blik verliet de takken van de boom geen seconde, misschien enkel om te knipperen, en zelfs dat probeerde ze zo min mogelijk te doen.

Voorzichtig zodat de boom niet zou schrikken draaide Darius zich om toen hij voetstappen hoorde. Hij haalde zo rustig en beheerst mogelijk zijn handen van de boom. "Ik zou maar voorzichtig zijn. Hij voelt het als je bang bent."Zei Darius rustig. Hij kon vrijwel direct zien dat het meisje bang was voor de boom. Nog zo'n raar trekje. Darius kon gezichten lezen alsof het boeken waren.

Jacelyne zette geschrokken een stapje achteruit toen de jongen zich plotseling omdraaide. 'O-oh.. Okay.' Ze knikte en gaf hem een dankbare blik. Als hij dat niet gezegd had was ze doorgelopen en wie weet wat er had kunnen gebeuren? 'Hoe doe je dat?' Ze knikte naar de boom. 'Hem zo rustig houden?'

Darius liep naar het meisje toe. "Ik ben niet bang voor hem, ook nooit geweest. En dat voelt hij. Hij weet ook dat ik hem nooit iets zal doen. Dat ik alleen rust zoek. Ik denk dat de boom dat aanvoelt."Zei Darius en hij keek met een glimlach naar de boom en daarna naar het meisje voor hem.

Jacelyne knikte. 'Nou, ik was in mijn eerste jaar ook niet bang voor hem, ik wist niet eens dat hij gevaarlijk was, en nog gooide hij me omver met die takken van hem.' Ze wierp een vlugge blik op de boom en keek de jongen toen weer aan.

"Dan weet ik het niet. Misschien was je te snel. Hij houdt niet van snelle bewegingen. Die overziet hij niet goed."Zei Darius pijnzend. Darius sprak over de boom alsof het een mens was, het was dan ook een vriend voor hem.

Jacelyne knikte opnieuw. 'Dat zal het geweest zijn, ja.' Ze was rennend langs de boom gekomen, dus dat van die snelle bewegingen zou kunnen kloppen. 'Hoe weet je dat eigenlijk allemaal?' vroeg ze nieuwsgierig. Hij leek veel verstand van de boom te hebben.

Darius lachte. "Geen idee. Het lijkt alsof de wilg en ik kunnen communiceren. Alsof we elkaar kunnen begrijpen, zonder woorden te gebruiken."Zei Darius. Hij dacht hier nu eigenlijk pas over na, maar wist dat wat hij net had gezegt de waarheid was. "Als je wilt kan ik het jou misschien ook leren?" Stelde Darius nogal onzeker voor.