De binnenplaats.

Eleonora's gezicht lichtte op. 'Het Verboden bos! natuurlijk, als we iets bij de rand blijven zal ons niks gebeuren, en ik ben echt niet bang gesnapt te worden.' Eleonora stond op en liep richting het bos. 'Kom mee!'

ik maak wel ff aan, bij het schoolterrein

Nogsteeds in de ban van zijn ontdekking vanochtend liep Darius de binnenplaats op. Hij slenterde gewoon maar een beetje door de school. Hij had nergens zin in, constant moest hij aan Anna denken. Anna en de jongen bij wie haar hart bleek te horen. Hij had eerst Noah gezocht, maar die kon hij niet vinden. Dus was hij maar gaan rond dwalen door de school.

Noah gaapte uitbundig terwijl hij de binnenplaats op liep. Tijdens het leren was hij in slaap gedommeld met zijn hoofd op zijn boek. Zijn dromen waren raar genoeg geweest, dat was vrij normaal voor Noah's doen. Eigenlijk vond hij het wel leuk, bijzonder en grappig. Soms was het echter verwarrend. Want waarom kreeg hij nou een stenen hart met een barst cadeau? Er was niemand die zijn hart kon breken, behalve Darius en die was veel te lief. Die zou zijn hart nooit breken. Hij bloosde lichtjes toen hij aan hem dacht en als een mirakel zag hij hem ook. Hij was ook op de binnenplaats. 'Heey Darius.' zei Noah vrolijk.

Darius' gezicht klaarde even op toen hij Noah aan zag komen, maar al gauw betrok het weer. "Hé Noah." Zei hij en zijn lippen vormden een lichte glimlach. Darius dacht er plotseling aan dat hij nog naar geen enkele les was geweest vandaag. Ze zouden wel denken dat hij ziek was, maar de nieuwe zuster kon vertellen dat Darius daar niet was geweest. Dus dan werd het spijbelen. Nouja, officieel was Darius ook ziek. Ziek van liefdesverdriet.

Noah's gezicht werd ontdaan van de vrolijkheid toen hij Darius zo miserabel zag. Hij liep vlug op hem af en keek hem met bezorgde ogen aan. 'Darius, wat is er? Je ziet er zo... verdrietig uit.' zei hij zachtjes, moest wat omhoog kijken doordat Darius een stuk langer was dan hem. Hij vond het vreselijk om zijn beste vriend zo te zien, wou hem het liefst omhelzen en troosten maar dat kon niet tot hij wist wat er was. Er was ook wel een andere reden voor maar die verwierp hij even. Darius was veel belangrijker dan zijn... nou ja... verblindde liefde.

Darius zuchtte. Maar niet uit verveling of irritatie. Hij was blij dat hij zijn zorgen eindelijk bij Noah uit kon storten. "Noah.." begon hij, maar zijn stem beefde nu al van de tranen die Darius op voelde komen. Altojd weer die verdomde tranen.

Met bezorgde ogen keek Noah naar Darius en als hij het lef had, had hij hem een knuffel gegeven maar dat durfde hij niet. Hij wou sowieso niks doen wat zijn verliefde gevoel alleen maar zou versterken. Darius was verdrietig en hij verdiende nu even de aandacht. Het gevoel schoof Noah maar eventjes opzij en bekommerde zich om Darius' situatie. 'Kun je vertellen wat er is, Darius? Of doet het teveel pijn?' vroeg hij zachtjes, voorzichtig zodat hij hem geen onnodige pijn zou doen.

"I-ik WIL het je vertellen Noah, maar ja het doet me vreselijk veel pijn. " Wist Darius uit te brengen. Als hij het vertelde zou hij alles opnieuw moeten beleven. Alle pijn hoe Anna zijn hart brak. Hoe hij zag dat ze die andere jongen knuffelde. De steken die hij in zijn hart had gevoeld. Het gevoel dat hij waardeloos was. Alles opnieuw. Maar hij moest het aan iemand kwijt, en bij wie kon dat beter dan bij zijn beste vriend. Of zoals hij beter kon zeggen. Zijn enige vriend.

Sorry, was zooooo druk D:
---

Hij kon het niet aan om Darius zo te zien. Het was hartbrekend, die verdriet in zijn ogen, zijn trillende stem. Hij wou hem omhelzen, wat hij in een opwelling ook deed. Hij sloeg zijn armen om Darius heen, hield hem zachtjes vast. 'Het is goed...'