Het trappenhuis.

Natuurlijk, het trappenhuis, een belangrijk kenmerk van Zweinstein. Het trappenhuis dat bijna overal wel heel leid. Het bewegende trappenhuis, want zoals velen waarschijnlijk al weten, verschuiven deze trappen nog wel eens. Heel onhandig en soms misschien wel eng voor de eerste jaars als je op een trap staat en deze begint opeens te bewegen. Het trappenhuis is groot en aan de wanden hangen veel verschillende, maar nu sommige ook beschadigde schilderijen. Deze schilderijen leven, praten, babbelen en soms zijn er ook deuren waar je doorheen kan via een schilderij.

Regels: Geen schilderijen vernietigen lijkt me handig. En daarnaast gewoon de standaard regels.
Personen: No limit, het is erg groot.

Anastacia liep snel de trappen op, ze was door iemand verzocht om naar de torenkamer te gaan dus wilde ze er snel zijn. Ruw duwde ze mensen aan de kant en vloekte ze hier en daar. Anastacia zuchtte toen mensen er oponthouden veroorzaakten. "Ga toch aan de kant stomme mensen." zei ze geïrriteerd tegen ze terwijl ze opnieuw mensen aan de kant duwde.

Kiara had een boek in haar armen geklemd en was opweg naar de bibliotheek, een plek waar ze vaker was, gewoon omdat ze het lekker vond om zich soms in een boek terug te trekken. Even afgezonderd van de echte wereld. Meestal ging ze naar beneden zonder echt op anderen te letten, nu voelde ze hoe ze met kracht aan de kant werd geduwd en eerder uit reflex duwde ze terug. IJzig keek ze naar de persoon dat haar had geduwd. 'Kijk uit.' Ging er met haar zachte, fluwelen maar ook duidelijk hoorbare stem over haar lippen.

Anastacia gromde en keek om naar degene die haar terug geduwd had. "Oh please!" Siste ze voor zichzelf en ze keek om naar het meisje. "Ik kijk niet uit, waarom zou ik? Er wordt ook niet echt uitgekeken als ik normaal over de trap loop. Dus dat ga ik ook niet voor anderen doen." Snauwde Anastacia zonder veel respect voor het meisje, op dit moment was ze niet in een goede bui dus misschien zou ze tegen een Slytherin nog wat respect tonen maar tegen dit kind niet.

Kiara zuchtte zachtjes en rolde met haar ogen om het meisje. 'Wind je niet zo op man.' Zei ze geduldig, ze bleef rustig en ook de uitdrukking rond haar gezicht stond kalm. Waarom zou ze zich ook druk maken om zoiets kleins? Ze steunde zichzelf op haar andere been en keek voor het eerst nu echt naar het meisje. Rode haren, mooi, snel aangebrand, leek het zo en een nogal on-respectvolle houding, Slytherin? Ja, dat was toch het eerste oordeel dat je veilde, misschien niet helemaal eerlijk.

Anastacia keek naar het meisje, met een spottende blik. "Tuurlijk." zei Anastacia zonder dat het veel goed beloofde. Ze keek naar et meisje met de bruine haren, het interesseerde haar niet veel. "Dus, ga je me nu nog een keer de les wijzen of kan ik verder lopen zonder gestoord te worden?" vroeg ze het meisje.

'Waarschijnlijk niet, je bent niet de enige op de trappen zoals je ziet, dus je zult nog wel vaker gestoord worden door anderen die tegen je op knallen of iets anders in die zin.' Zei Kiara met een klein gebaar naar andere mensen om hun heen en op de trappen waarna ze haar schouders ophaalde. Maar van haar mocht dit meisje zonder problemen doorlopen, ze was geen persoon waar Kiara graag haar aandacht aan besteedde.

Anastacia zuchtte en keek naar het meisje. "Dan nog, ik heb het nu niet over anderen. Ik vraag je of jij nog meer tegen mij te zeuren hebt? En jij bent trouwens de eerste die erover zeurt dus daar ben ik niet zo bang voor." zei Anna spottend. Haar groene ogen stonden geïrriteerd. Door dit meisje zou ze te laat komen op haar afspraak.

Kiara haalde haar schouders op. 'Ik ben de eerste die zich dus niet zomaar aan de kant laat duwen, ik ben je mindere niet.' Zei ze tegen haar en draaide haar hoofd een stukje van het meisje weg. 'Maar verder zul je geen last meer van mij hebben hoor.' Voegde ze er aan toe en glimlachte even een glimlach, waarin je de spot kon ontdekken als je goed keek.

New?

Cosette ging bovenaan een van de trappen tegen de muur aanzitten en trok haar benen omhoog. Haar armen sloeg ze om haar knieën heen en haar hoofd liet ze achterover vallen, tegen de muur aan. Ze slaakte een diepe zucht. Ze was verdwaald. De trap was net verschoven en ze had geen idee hoe ze nu bij de bilbiotheek kwam. Ze wilde het wel vragen, maar er liep hier niemand, dus wachtte ze tot iemand langs kwam. Verder lopen zou toch niet helpen, dan raakte ze alleen maar meer verdwaald. Verschikkelijk, zo'n nieuwe school.

Met een bedrukt gezicht strompelde het meisje de trappen af, ze kwam van ver bovenaf, had aan Madame Pomfrey wat slaappillen gevraagd aangezien ze slapeloze nachten had door wat zich tussen haar en Loren had afgespeeld. Niet dat heel veel mensen dat nu wisten ofzo, en toch, ondanks dat het meisje al verwachtte dat Darius het wist wilde ze het aan hem zelf vertellen. En uitleggen wat voor een fout ze gemaakt had. Maar nu liep ze naar beneden. Ze zou terug richting haar les moeten. Anastacia lette niet eens op het meisje dat ze zag zitten. Met opgetrokken benen, waarom zou ze dat doen? Zeker toen ze zag dat het geen Slytherin was.

Cosette was al weer weg in haar gedachten toen ze iemand aan hoorde komen. Vlug keek ze op en zag ze dat het een meisje was. Misschien kon ze haar de weg vragen? Het meisje zag er niet erg vrolijk uit, dus eventjes twijfelde ze of het wel zo slim was om haar aan te spreken. Daarbij was het ook nog eens een Slytherin en ze had gehoord dat dat meestal niet de meest aardige personen waren, zeker niet tegen Gryffindors, zoals zijzelf. Uiteindelijk besloot Cosette haar toch aan te spreken. Wie weet kwam er wel uren niemand meer langs en was dit dus haar enige kans. 'Ehm, sorry? Zou ik was mogen vragen?' vroeg ze met haar verschrikkelijk Franse accent, terwijl ze langzaam overeind kwam.

Een Frans accent, dat was misschien wel hetgene wat haar opviel en wat ervoor zorgde dat het meisje met de felle rode haren omdraaide. Kort bekeek ze degene die haar iets wilde vragen. "Vragen mag, of ik antwoord geef is nog maar de vraag." zei ze kortaf. Anastacia was gewoon niet geïnteresseerd meer in mensen, ze wilde geen fouten meer maken en dan kon ze maar beter geen contact meer met ze maken.

Cosette knikte. 'Weet jij misschien hoe ik bij de bibliotheek kom? Ik weet de weg hier nog niet echt en de trap verschoof waardoor ik nu geen idee heb waar ik ben.' Ze keek het meisje vragend aan, met de hoop dat ze antwoord wilde geven. Zoveel moeite zou het toch niet kosten om uit te legge waar de bibliotheek was? Dat ging ze natuurlijk niet hardop zeggen, ze wilde in haar eerste jaar hier niet meteen vijanden maken.

Anastacia zuchtte zachtjes, het meisje was dus overduidelijk nieuw. "Een verdieping omhoog en dan gelijk links, je zal vanzelf de muffe geur van boeken ruiken." zei ze alweer kortaf. Anna kreeg vanuit het niets een idee, ze pakte het potje met pilletjes dat ze gekregen had en nam er met wat water dat ze in haar tas had zitten twee in. Ze zou zometeen wel gelijk gaan slapen. "Verder nog iets nieuweling?" vroeg Anna.

'Bedankt,' zei Cosette met een klein glimlachje. Verbaasd keek ze naar de pilletjes die het meisje in nam, maar ze vroeg er niks over, dat waren haar zaken niet. 'Eh, nee.' Ze schudde haar hoofd, waardoor haar bruine krullen mee heen en weer schudde. 'Niet echt, nee.'

Anna grinnikte kort en keek naar het meisje. "Natuurlijk niet." zei ze sarcastisch. "Ik zie in je ogen dat je nieuwsgierig bent, maar je hebt gewoon het lef niet om het te vragen. Dat is het punt." zei Anna, zonder weinig emotie te tonen behalve bespotting. Ja, misschien was het gemeen maar ja, misschien had ze dit nodig!

Cosette schrok een beetje van de reactie van het meisje, maar zette zich direct over die schrik heen. Wat nou, geen lef? Natuurlijk had ze wel lef! Ze durfde het best te vragen, ze wilde haar gewoon niet onnodig lastig vallen. 'Nou, in dat geval, vanwaar de pillen?'

-

Even douchen (:

Veel doucheplezier
-

Anna grinnikte. Beter, het meisje hapte. "Oh, dus je hebt het nog niet eens gehoord." zei ze spottend maar de pijn was in de ogen te zien. "Slaappillen. Aangezien ik problemen heb met slapen sinds het uit is met mijn vriend.." zei Anna zonder het meisje aan te kijken.

Cosette grijnsde eventjes. Natuurlijk had ze het niet gehoord, ze was pas nieuw, maar daar ging ze niet op in. Ze hoorde aan de toon dat het spottend bedoelt was. 'Waarom is het uit?' vroeg ze nieuwsgierig.

Anastacia keek naar Cosette. "Omdat ik met een andere jongen geflirt heb terwijl we nog maar half wat hadden en het niet mijn bedoeling was. Hij hoorde het en werd kwaad." zei ze, steeds zachter pratend.Het deed haar pijn en ze keek weg.

Cosette knikte. Ze zag dat ze het er moeilijk mee had, dus vroeg niet verder en hield haar opmerkingen ook voor zich. 'Het eh, komt wel goed?' Ze schudde haar hoofd om zichzelf. 'Sorry, dat was heel cliché.'

Anastacia grinnikte zachtjes. "Dat is zo stom aan nieuwelingen. Ze weten niet hoe andere mensen in elkaar zitten. Loren is een Slytherin, die vergeeft me niet zo. Dat weet ik zeker, ik heb een onvergeeflijke fout gemaakt en tja.. Wat moet je dan zeggen?" zei ze kortaf.

Cosette wilde haar mond open trekken dat ze zeker niet stom was, maar besefte zich dat ze zelf ook altijd zo had gedaan tegen nieuwelingen op Beauxbatons dus hield ze opnieuw haar mond. Ze knikte alleen maar. 'Ik heb geen idee wie die Loren is, maar misschien helpt praten?' Goedzo, Cosette, opnieuw heel cliché.

Anastacia rolde met haar ogen. "Praten.. Met Loren.." Het klonk alsof het een grote grap was. "Nee, onmogelijk cliché kind." zei Anna. Ze ging met een hand door haar haren heen en merkte dat de pillen begonnen te werken.