Onder een bijna kale beukenboom

Het was dus een beukenboom. Die bijna kaal was. De meeste bladeren waren er afgevallen en sierden de grond die er omheen lag. Bruine bladeren, maar ook rode en oranje. Het zag er warm uit, ook al was het ijzig koud buiten. De boom stond op een plek op het schoolterrein waar bijna niemand was, omdat het zo ver van de school af lag. Als je een paar meter vooruit liep, was je bij het meer.

Personen: Maakt niet zoveel uit, maar het is redelijk afgelegen dus het is onlogisch dat het er helemaal overcrowded is.
Regels: Geen.

Nicholas zat onder de bijna kale beukenboom. Het was zijn favoriete plekje van de hele school. Omdat er bijna niemand kwam, kon hij er rustig zijn huiswerk maken: in de leerlingenkamer werd hij alleen maar gestoord door heel veel mensen en hij was al zo ongeconcentreerd. Nick pakte zijn huiswerk voor Geschiedenis van de Toverkunst erbij. Oh, gewéldig: een opstel schrijven. Als hij iets vervelend vond, was het wel opstellen schrijven. Het vak boeide hem al niet eens. Waarom zou je van alles willen weten over het verleden, als je ook gewoon in het hier en nu kon leven? Niet dat zijn hier en nu nou zo bijster interessant was. Vrienden had Nicholas niet, de enige contacten die hij had waren zijn zus in het laatste jaar en zijn kleine broertje uit Huffelpuf. Hij vond ze eigenlijk allebei niet echt aardig. Een diepe zucht klonk over het terrein.

In gedachten verzonken liep Noah onoplettend langs het meer, de takjes en eikels krakend onder zijn zwarte schoenen. Het gekraak was het enige geluid dat hij hoorde, naast het ruisen van de ijzige wind die hem rillingen over zijn rug bezorgde. Het werd steeds kouder en kouder. Logisch, want de winter was op weg en binnen een maand zou het hier helemaal ondergesneeuwd zijn. Noah was dol op sneeuw. Hij vond het altijd prachtig om naar te kijken en het spelen erin was ook leuk. Omdat hij in zijn jeugd nooit buiten had kunnen spelen, had hij de lol gemist en haalde dat in op Zweinstein. Hij had helaas buiten Darius geen vrienden, dus elk jaar was het een enigszins eenzame winter. Wanneer Noah aan kerst dacht, dacht hij aan gezellig samen zijn met familie en vrienden. Maar in werkelijkheid was het het tegenovergestelde. Het was alleen hem en Darius. Verder niemand.
Noah wou een zucht slaken tot hij een andere hoorde. Hij keek op, zich afvragend waar hij nu was omdat hij nu wel erg lang had gelopen en merkte dat hij bij een bijna kale beukenboom stond, waar een jongen tegenaan zat. Hij herkende hem niet echt maar Noah gokte dat hij in het vijfde jaar zat. Waarom was die hier zo alleen?
'Eh... hi.' mompelde hij zachtjes en of het hoorbaar was wist hij niet zeker.

Nicholas was weer enorm afgeleid van zijn huiswerk. Het was doodstil op het terrein, maar er was nog zoveel te horen. Het vrij harde gewaai, het geluid van de ganzen die op weg naar het zuiden waren, maar waarvan hij niet wist hoe het geluid heette, het vrolijke getsjirp van de merels en de roodborstjes die zich verstopten in de bomen waar meer bladeren aan zaten dan aan deze... het was zo mooi. Veel mensen konden de natuur niet waarderen en schonken enkel aandacht aan het simpele wezen dat de mens heette. Nicholas zou veel liever een vogel zijn.

Helaas werd die heerlijke stilte-maar-toch-ook-niet verstoord door de stem van een jongen. Nicholas schrikte op, hij had niemand verwacht en eerlijk gezegd had hij niet eens verder gekeken dan de golven in het meer. De jongen had witblond haar en rode ogen, eigenlijk een beetje eng. Maar enge dingen waren interessant en gewone dingen stom.

'Hoi.'

Wat was hij weer veelzeggend. Maar wat moest hij dan zeggen tegen iemand die hij nog nooit had gezien? Eigenlijk wist hij dat hij asociaal deed en de ongemakkelijke stilte aan de jongen overliet. Kom op, Nich, dacht hij, je bent een Griffoendor! Doe eens een beetje aardig. Nick keek naar zijn tas en bedacht een plannetje. Hij bracht het aarzelend ten gehore.

'Je hebt het vast koud, ik heb warme chocola bij me. Wil je misschien?'

Noah wist nou niet waarom hij de onbekende jongen had begroet. Hij vermoedde dat het uit beleefdheid was. Hij had ook gewoon straal langs hem heen kunnen lopen zonder hem te begroeten maar dat was weer onpersoonlijk. Noah hoorde niet voor niets bij Huffelpuf. Hij was gewoon zo ingesteld en daar kon hij weinig aan veranderen. Daar was hij overigens wel blij mee. Het laatste wat hij zou willen was een asociale Zwadderaar zijn. Nou ja, niet alle Zwadderaars waren asociaal of listig, sommigen waren gewoon neutraal en hielden zich buiten alles wat de Zwadderaars uit haalden. Noah zelf zou dat ook doen, ookal was er een kans van 0,01 procent dat hij ooit bij Zwadderich ingedeeld zou worden.
Hij hoorde de jongen zijn reactie. Het was een korte "hoi" terug. Ja, dat was wel logisch. Noah had namelijk ook niet erg veel gezegd, behalve een simpele "hi". Tja, wat kon de jongen daarom zeggen? Zeker niet met iets compleet anders. Noah schonk hem een lichte verlegen glimlach, het enige wat hij nu kon doen en wou net weglopen om de ongemakkelijke stilte te beëindigen, tot de jongens hem warme chocolademelk aan bood. Noah was verrast door zijn actie. Hij had nooit verwacht dat hij zomaar warme chocolade aangeboden kreeg. Eerst wou hij zijn aanbod afslaan maar het was toch wel erg koud. Hij zou nu dolgraag een kop warme drank willen, vooral wanneer het chocolademelk was... 'Graag.' zei hij met een glimlach en liep op de jongen af en ging een stukje voor hem op het bladerdek zitten. De bladeren ritselden terwijl hij zich positioneerde. Toen hij fijn zat, bekeek hij de jongen ietsje beter. Bruin haar, groene ogen, een beetje tenger en waarschijnlijk ietsje magerder dan hemzelf. Hij leek lang omdat Noah zittend al een paar centimeter kleiner was. 'Uhm, heb je ook genoeg voor jezelf dan?' vroeg hij toen wat onzeker.

De blonde jongen meldde dat hij graag een kopje chocolademelk wilde. Nicholas zuchtte opgelucht, de jongen was vast aardig, anders nam hij geen drinken van een vreemde aan. Toch was het een behoorlijke awkward situatie. Ze kenden elkaars naam niet, en waren waarschijnlijk ook niet van dezelfde afdeling, anders kende Nicholas hem waarschijnlijk wel. Of niet... zoveel sociale contacten had hij nou ook niet echt. Simpel gezegd: geen. Misschien moest hij eens vrienden gaan maken.
'Uhm, heb je ook genoeg voor jezelf dan?' De stem doorboorde zijn gedachtenstroom weer. Hij keek in de thermoskan. 'Volgens mij genoeg voor twee kopjes.' Noah pakte zijn plastic bekers en schonk een flinke kop in. Hij gaf hem aan de jongen. Daarna schonk hij zijn eigen kop in, het paste precies. Zwijgend nam hij een slokje van zijn drank. De warme vloeistof vulde zijn hart met pure liefde. Voor chocola natuurlijk, veel meer was er niet te vinden daar. Ergens was het wel fijn om ietsje meer van hem te weten. 'Ik eh heet Nicholas trouwens, of Nick, wat je wilt. Ik zit in het vijfde jaar van Griffoendor.' Er viel een stilte. Nick glimlachtte naar hem. 'En jij?'