De serres

Indeed!
____

Anastacia keek naar hem en grinnikte. "Geen idee, maarja, wat heeft u eraan. Zoals u net opnieuw al benoemde heb ik geen kruidenkunde meer dus heeft u niets aan deze informatie." zei Anna grijnzend. Ze keek even naar de leraar. Ze was spottend, zoals ze wel vaker was richting mensen.

'Dan weet ik alvast,'Beantwoordde Frankey de vraag, zoals men vragen behoorde te antwoorden. Kijk, zo'n goede opvoeding had hij nu ook wel weer gehad. Dat ze geen kruidenkunde meer had, zei niet dat hij haar nooit meer ging zien. Voor zover hij hier aan de schoolbanken had gezeten, was hij wel in contact gekomen met leerkrachten die hij niet voor zijn vakken had.

Anastacia keek naar hem en zuchtte. "Ik denk dat ik nu maar wel weer ga.. U verveeld me een beetje en tja, dat is wel zo'n beetje de hoofdreden.." zei Anastacia grijnzend. Ze deed haar sokken even goed en keek naar hem. "Hoe zeggen ze dat meestal.. Hmm. Tot ziens professor." zei Anna grijnzend.

Prima. Dan kon Frankey beginnen aan hetgeen wat hij in principe moest doen. Namelijk doorhebben waar enkele welbepaalde planten stonden. Hoe dan ook. Hij negeerde het eerste gedeelte van haar niet-zo-heel-lange uitleg. ''Ké,'Kortte Frankey de al zo korte "Oké" af. Einde conversatie. Het einde van een conversatie met iemand wiens naam hij nog steeds niet kende. Maar goed.

New
-
Beth liep de serres binnen. Je zou het misschien niet van haar verwachten, maar ze hield ervan om hier te zijn. Nee, Beth was niet de meest lieve en zorgzame persoon, maar ze vond het heerlijk om tussen de planten de zijn. Vooral door de geur van de planten, veel beter dan de muffe geur binnen het kasteel. Ze liep wat verder door naar achter en bleef bij een paar bloemen stilstaan.

Met een diepe zucht stapte Darius de kassen binnen. Dit was de eerste keer dat hij hier was sinds hij te horen had gekregen dat Prof. Stronk was overleden. Het koste hem best wat moeite. Eigenlijk best raar, want Darius had eigenlijk helemaal niet zo'n goede band gehad met haar.

Beth draaide zich vlug om toen ze nog iemand hoorde binnenkomen. Vrijwel direct verharde haar gezichtsuidrukking. No way dat ze iemand liet merken wat een softie voor planten ze was. Ze keek de jongen met een opgetrokken wenkbrauw aan, alsof ze hem zonder woorden vroeg wat hij hier deed. Wat dacht hij wel niet, een beetje haar rust verstoren.

Tot zijn schrik zag Darius een meisje in de kassen staan. Dat had hij niet verwacht. "E-eh.." Stamelde Darius alleen maar, hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Best stom eigenlijk, maar zo was hij nou eenmaal. Hij wist niet goed wat hij moest doen en bleef dus maar in de deur opening staan.

'Eh?' herhaalde Beth droogjes, met de gebruikelijke arrogante toon in haar stem. Wat nou eh? Wat was 'eh' nou weer voor een verklaring? 'Wat doe je hier?' besloot ze maar te vragen, kon ze de jongen even op weg helpen. Ze wist ook wel dat iedereen het recht had om hier te komen, maar alsnog kon ze het niet hebben dat hij juist moest komen nu zij voor de verandering eens even alleen wilde zijn. Slechte timing, much?

"Ik, ehm, Ik kwam hier om over Prof. Stronk na te denken." Zei Darius en hij keek naar de vloer. Stomme wangen die altijd maar rood werden. Hij had toch evenveel recht om hier te zijn? En de kassen waren groot zat. En anders was er buiten de kassen ook nog genoeg wat hem aan Prof. Stronk deed denken.

'Professor Stronk?' herhaalde Beth, die opnieuw haar wenkbrauw optrekte. 'Waarom dat?' Zo'n geweldige lerares was het nou ook weer niet geweest? Helemaal niet juist, veel te aardig, daar kon Beth absoluut niet tegen. Gelukkig had ze dan ook nooit Kruidenkunde gehad.

"Ja, ze was mijn afdelingshoofd. Vandaar." Zei Darius. Hij zag de vage vorm van afschuw op het gezicht van het meisje bij de naam Stronk. Je kon bij Darius ontzettend veel flikken, zolang je het maar niet op de mensen had voorzien om wie hij gaf. Dan werd Darius ineens een stuk minder vriendelijk.

'Ah, Hufflepuff?' zei Beth met een klein, sluw grijnsje rond haar lippen. 'Interessant.' Alles behalve, eerder. Hufflepuffs waren zo saai als wat, naar haar mening dan. Het was gewoon een bij elkaar geraapt zooitje dat net niet in een andere afdeling hoorde.

"Ja een Huffelpuf."Zei Darius trots. Hij was echt trots op zijn afdeling. Zijn ouders wouden dat hij bij Ravenclaw kwam, maar hij had al vanaf het begin bij Huffelpuf willen horen. Het was ook echt niet dat de Huffelpuffers de restjes waren. Ookal dacht iedereen dat wel. Darius bekeek het meisje voor hem nog eens. "Laat me raden. Jij bent Slytherin?"

Beth grinnikte lichtjes toen hij ook nog trots klonk op zijn afdeling. Ze knikte. 'Goed geraden!' zei ze op een overdreven toontje, zo eentje waarop mensen tegen een driejarig kindje praten. Heel spottend, zo klonk het natuurlijk ook. Ze liet haar ogen over de jongen heen glijden en grijnsde opnieuw. Ze wilde wel eens zien hoe boos ze hem kon krijgen.

"Overduidelijk." Zei Darius en er klonk licht minachting in zijn stem. Maar helaas zou Darius nooit echt boos kunnen worden, behalve als het meisje voor hem Noah, Sansu of Lauren iets aan zou doen. Lauren was veilig. Die was in Schotland. Sansu zou dit meisje waarschijnlijk niet eens aandacht aan besteden en Noah, tja dat wist hij niet. Eigenlijk zou hij Anna er ook bij moeten zetten, maar de gedachte aan haar deed hem nogsteeds pijn.

'Dankje,' zei Beth, nu met een échte glimlach. Ja, ze was trots op haar afdeling, misschien een beetje te trots, maar dat kon haar niet schelen. In tegenstelling tot haar ouders, die waren maar al te teleurgesteld, maar wat boeide haar dat nou? Juist, niks. 'Dus, hufflepuffje,' begon ze, met een brede grijns rond haar lippen. 'Moet je niet gaan janken om je oude afdelingshoofd? Want daarvoor kwam je hier toch, niet?'

"Nee, daarvoor kwam ik niet. Ik kwam om erachter te komen waarom alle andere leraren, onze oude leraren, dood zijn." Zei Darius kil. Het paste niet bij hem om onaardig te doen tegen anderen, maar nu al haalde dit meisje het bloed onder zijn nagels vandaan. "Daarom bekommer jij je natuurlijk niet. Aangezien Sneep toch niet veel soeps was."

'Misschien omdat ze oud waren?' zei Beth. 'Oude mensen gaan dood, weetjewel? Of heb je dat nooit geleerd?' Ze rolde met haar ogen. Het interesseerde haar inderdaad niet veel, zelfs Snape niet, ze had hem toch nooit gemogen. Hij haar ook niet trouwens, vanwege haar ouders. Gryffindor en Ravenclaw, géweldig.

"Zo oud waren ze niet." Bracht Darius in. "McGonagall was een van de oudere leraren als je het niet wist." Vervolgde hij. Darius was als gebroed uit een echte ravenclaw familie eerst hartelijk ontvangen door Prof. Banning, maar toen bleek dat hij Huffelpuf was én niet goed in bezweringen werd dat een stuk minder.


____________
Vraag me niet waar de laatste stuk op slaat xD Ik moest opvulling vinden O_o

'Hoe oud waren ze? 40? 50? Ach, boeiend. Alles boven de 30 is al oud. McGonagall? Misschien is zei binnenkort ook aan de beurt?' Beth haalde nonchalant haar schouders op. 'Je weet maar nooit?' Het zou haar ook niks uitmaken, ze mocht dat mens toch niet.

"Dat weet ik ook niet, maar wat ik wel weet is dat het niet klopt."Zei Darius en hij beet op zijn lip. Waarom kon hij nou niks beters verzinnen om te zeggen!? Echt hij was zo'n watje.

'Agossie, het huffelpuffje weet het niet? Wat jammer nou.' Beth schudde met een klein zuchtje haar hoofd. 'Ze waren gewoon oud, gingen dood, klaar. Waarom je kop daarover breken? Alsof ze zo belangrijk waren. Hoe minder leraren, hoe beter.' Ze rolde met haar ogen.

"Ik wil anders graag een goede tovernaar worden en dingen leren."Zei Darius. "En wil je me geen Huffelpufje noemen. Mijn naam is Darius." Zei Darius op kille toon. Hij kon er niet tegen als mensen met zijn afdeling spotten. Dat deed je gewoon niet. Je hoort respect voor elkaar te hebben,

'Alsof je van hun iets leerde,' zei Beth, gevolgd door een kille lach. Het waren flut leraren, net als die van nu trouwens. Je leerde niks van ze. En nee, dat zei ze heus niet omdat ze in zowat elk vak slecht was, behalve toverdranken en verweer, echt niet. 'Ach, het wil bij zijn naam genoemd worden? Wat schattig.'