Yayheid!!

‘Ik durf te wedden dat je het niet durft om er eentje voor mij te vangen. Zodat ik een persoonlijke wekker heb die er ook nog eens fraai uitziet.’

Hij was ervan overtuigd dat hij Alois uit het niets weer zou tegen komen. Bij hun was het nooit een afspraak of iets dergelijks. Ze kwamen elkaar altijd toevallig tegen, of ze het nou wouden of niet. Alois vond Noah in de kassen, Noah vond hem in het duistere bos, Alois vond Noah weer bij het meer en ga zo maar door. Toch zou Noah het voor geen cent veranderen. Het was leuk, heel onvoorspelbaar maar vaak ook wel bijzonder.
Hij sloot zijn ogen even en floot mee met de zingende vogeltjes, voor hij een vrolijke begroeting hoorde van zijn favoriete vogeltje. Hij opende zijn ogen en keek glimlachend naar beneden. 'Hi, Alois.' zei hij blij en volgde zijn vinger die naar de vogeltjes wezen. Hij wist wel dat hij ze mooi zou vinden. Hij had ze zelf altijd bewonderd en ook liedjes geleerd, gewoon omdat het zo leuk was om aan te horen. 'Ja, prachtig.' stemde hij met Alois in maar richtte zijn blik al vlug weer omlaag toen hij het volgende hoorde. Hij grinnikte zachtjes, uiteraard met blosjes op zijn wangen en keek naar de vogels. 'Ik hoef ze niet te vangen, kijk maar.' Hij stak zijn hand in de lucht en wachtte een poosje tot er een klein bruin vogeltje op kwam zitten en naar hem floot. Noah glimlachte en sloot zijn hand ietsje maar niet teveel want anders zou hij de vogel vermoorden. Hij sprong uit de boom en landde gebalanceerd op de grond, dat kon hij nu gemakkelijk doordat hij vaak genoeg in bomen klom. Bovendien was het een niet erg hoge tak waar hij op had gezeten. Hij liep naar Alois toe, het vogeltje vast in beide handen en hield het beestje uit naar Alois. 'Hier, houd maar vast. Het is een jong vogeltje, dus hij zal je niet pikken.'

Met grote blauwe ogen keek de jongen toe. Zijn mond viel open zonder dat hij het doorhad. Dieren waren altijd als de dood voor hem, maar ze leken niet eens te twijfelen aan Noah. De vogeltjes vertrouwden hem alsof ze hem al jaren kenden. Vol bewondering keek hij toe, deed een stap achteruit zodat hij beter kon kijken. Wel voelde hij zich nu erg klein. Noah zat daar zo, in die boom. Zo hoog, met dat vogeltje. Terwijl hij op de grond zat en maar op moest kijken. Wat wenste hij nu dat hij dat vogeltje was. Hij wilde aangeraakt worden door de zachte warme handen van de jongen, voelde lichte jaloezie tegenover de vogel.
De jongen kwam een halve meter van hem vandaan neer op de grond. Hij verkleinde snel de afstond, keek naar het vogeltje. Hij keek op toen de jongen wat zei. Voor het eerst mocht hij een echt dier in zijn handen houden. Maar Noah wist niet van zijn sadistische kant. En die wou hij ook het liefst verborgen houden, stel dat het afgekeurd zou worden. Dan zou er zich weer een probleem tussen de twee jongens vormen, net nu alles was opgelost en een soort van uitgepraat. Hij wilde het vogeltje dolgraag pakken, maar durfde niet omdat hij misschien iets verkeerd zou doen.
Uiteindelijk pakte hij het diertje met trillende handen aan. Hij hield het zwakjes vast, keek ernaar. Eerst waren zijn ogen groot, en kon hij er enkel zo naar kijken. Maar al snel kwam dat jaloerse gevoel in hem op, en een tikje sadisme. Zijn ogen vernauwden zich een beetje, zijn mondhoeken krulden zich omhoog. Zijn greep werd vaster, te sterk voor het vogeltje. Het piekte, steeds meer, hapte naar adem. Hij perste alle lucht uit de longen van het diertje, waardoor zijn grijns uitgroeide tot een brede krankzinnige glimlach. Zijn glimlach verdween op een moment abrupt, liet het diertje los. Deze viel een stukje, herstelde zich snel genoeg en vloog weg.
Hij zette een stap achteruit, wou wegrennen. Hij keek naar zijn handpalmen, keek vervolgens met een ruk op. Zijn ogen groot, was bang voor de reactie van de ander. ‘H-Het spijt me,’ wist hij ademloos uit te brengen, ‘Ik wou niet… En die vogel… Ze hadden gelijk… Ik wou hem geen pijn doen, echt niet! Ik… Ik had mezelf gewoon niet… Ik weet niet wat me overkwam, je moet me geloven.’ Hij kon weer in huilen uitbarsten door zijn actie. Hij had geen controle over zijn eigen handelingen, maakte daarmee duidelijk hoe instabiel hij mentaal wel niet was.