Het Geplaveide Plein

Avery liep door de gangen van de school. Zo nu en dan liepen er mensen langs, waarvan sommigen een bekend gezicht hadden maar ook een deel totaal onbekend was. Ze liet haar gifgroene ogen even rond gaan en glimlachte naar een meisje waarmee ze een paar keer gesproken had, die haar toevallig ook passeerde. Behendig duwde ze de grote deur open om hem vervolgens achter haar lichaam dicht te laten vallen. Haar hakken tikten terwijl ze over de stenen liep die naar het geplaveide plein leidden. Het was lekker weer - de zon scheen. Aangezien er nu geen lessen meer waren droeg ze wat ze normaal gesproken ook in haar vrije tijd aanhad: gewone kleding die modern waren. Haar blonde middellange haar wapperde achter haar aan terwijl ze plaats nam op de lage rand die rondom het plein gebouwd was.

[Sowieso voor Darius ]

Met een diepe zucht slenterde Darius het geplaveide plein op. Hij had nergens zin in. Helemaal nergens. Het zat hem nogsteeds dwars wat er met Anna was gebeurt. Zijn helder blauwe ogen hadden nogsteeds de gekwelde blik van dat moment. Hij zag een bankje staan en ging er zitten.

Ze sloeg haar ene been over de andere en tikte met haar hak tegen het stenen muurtje. De zon scheen op haar haar waardoor de lichte lokken leken te verkleuren in iets goudachtigs. Plotseling weerklonken er voetstappen waardoor ze automatisch even opkeek. Een voor haar onbekende jongen liep het plein op en ging op een bankje zitten. Hij zag er op de één of andere manier triest uit. Zo vriendelijk als ze was liet ze zich van het muurtje zakken en liep op de jongen af om vervolgens naast hem te gaan zitten op het bankje. "Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik hier kom zitten?" vroeg ze vriendelijk terwijl haar groengekleurde ogen op de jongen gericht waren.

Darius schrok op van een stem vlak naast hem. Hij zag een meisje zitten. "N-nee je doet maar."Zei hij. Hij kon zijn gedachten nogsteeds niet bij Anna weg houden. Meestal wist Darius het geod te verbergen als hij verdrietig was, maar dit keer was het anders.

Hij zag er echt verdrietig uit. Ook door de manier waarop hij sprak kon je dit afleidden. Of deze jongen een Ravenclawer, een Huffelpuf, een Gryffoendor of Slytherin was wist ze echter niet. Niet dat dit ook uitmaakte. "Hé, gaat het wel met je?" vroeg ze toen terwijl ze voorzichtig naar hem glimlachte. Haar stem klonk zoals gewoonlijk vriendelijk en haar blik liet ook weten dat ze niet iemand was die een onwijs kreng was. Nee, dat was ze zeker niet. Ze was altijd in staat om iemand te helpen. Ze wist niet zeker of de jongen iets kwijt wilde over het gene waar hij verdrietig over was en dat kon ze wel begrijpen.

Darius lippen glimlachte terug, maar zijn ogen deden niet mee. "Nou, volgens mij zou je dat niet echt kunnen zeggn." Zei hij in een poging een soort grapje te maken. Dit lukte echter niet echt. "Ik heet Darius trouwens, Huffelpuf." Stelde hij zich voor.

Hij glimlachte wel terug maar toch leek hij niet vrolijk. Zijn woorden leken bedoeld te zijn als een soort grapje, maar hieruit maakte ze wel meteen duidelijk dat er dus iets dwars zat. Zelf had ze ook zo vaak dat ze ergens mee zat of dat er iets gebeurd was waardoor ze zich rot voelde. Dus het was prima te herkennen. Niet dat dit nou heel belangrijk was op het moment, maar de jongen voelde zich blijkbaar een beetje hetzelfde. "Als je iets kwijt wilt erover kun je het zeggen. Misschien lucht dat wat op." antwoordde ze toen vriendelijk terwijl ze haar hand even door haar haar haalde. "Ik ben Avery, ik hoor bij de Ravenclawers." reageerde ze, met opnieuw een aardige glimlach.

"Tja, het zou me verbazen als je het nog niet wist. Volgens mij heeft de hele school het gehoort. En anders zal het wel als een lopend vuurtje rond gaan." Zei Darius. Het was allemaal tijdens het ontbijt gebeurt. En het ging er bepaald niet zachtjes aan toe. Loren, Anna en hijzelf hadden allemaal geschreeuwd.

Ja? Wist de hele school het? Hmm, dan was ze waarschijnlijk de enige die het niet opgemerkt had. Ze wist niet wanneer het gebeurd was, maar in ieder geval was zij toen niet in de buurt geweest of ze was gewoon zo doof dat ze niets opgemerkt had. Ze haalde haar schouders vragend op. "Ik weet van niks." zei ze en ze wendde haar blik voor een kort moment af en keek in de felle zon die scheen.

"Het was vanochtend onder het ontbijt. Ik ben erachter gekomen dat degene van wie ik dacht dat die van me hield, mij alleen maar gebruikte." Floepte Darius eruit. Hij keek naar zijn schoenen die nodig eens in de was moesten.