Uilenvleugel

De Uilenvleugel bevind zich boven in de Westertoren. De Uilenvleugel is een ronde stenen ruimte, waar het kil en tochtig is omdat er geen glas in de ramen zit. De vloer is bedekt met stro, uilenkeutels en de opgebraakte skeletjes van huis- en veldmuizen. Honderden en nog eens honderden uilen, van alle mogelijke soorten, zitten op stokken die oprijzen tot aan het plafond.


personen: De uilen hebben hun rust nodig, dus niet meer dan vier

regels: gebruikelijke schoolregels

Aangezien Cosette geen eigen uil had moest ze de schooluilen gebruiken om haar brieven te sturen. Vandaar dat ze nu de trap naar de uilenvleugel opliep, met een dichte envelop in haar handen. Ze trok haar neus op bij het aanzicht van de ruimte. Konden ze het niet schoonhouden hier? Ze liep naar een zwarte uil toe en probeerde de brief aan zijn poot vast te binden, zonder veel succes, want de uil beet haar steeds.

Met een nijdig gezicht liep Loren de trappen op naar de uilenvleugel. Uwila was gaan jagen en hij moest de brief die zijn ouders gestuurt hadden nog beantwoorden. Natuurlijk zou hij niet gaan vertellen wat er zich tussen hem en Anna heeft afgespeelt en nog altijd aan de gang is. Dan krijgt hij waarschijnlijk weer het verwijt dat hij iets met een meisje had. Loren besteedde geen aandacht aan het meisje die moeite deed om haar brief aan de poot van een zwarte uil te binden, die haar bleef bijten. Op zijn gemak zocht hij een geschikte uil uit en koos voor een witte sneeuwuil.

Cosette had helemaal niet in de gaten dat er nog iemand binnen was gekomen, ze was te druk bezig met schelden op de uil, in eht Frans, natuurlijk. Uiteidelijk lukte het haar toch de brief vast te binden. Met een geïrriteerd gezicht keek ze hem na terwijl hij wegvloog. 'Stom beest,' mompelde ze. Ze vroeg zich af hoe lang het duurde voor hij bij haar ouders was en hoe lang het dan nog duurde voor ze antwoord kreeg. Met een zucht draaide ze zich om en toen pas zag ze de jongen staan. 'Oh, hallo.'

Loren trok even zijn wenkbrauw op toen het meisje in het Frans begon te schelden. Kwam ze nu echt van Frankrijk? Waarom ging ze dan niet gewoon naar Beauxbatons? Hij besloot er zich niet te veel van aan te trekken en ging rustig door met de brief aan de poot van de uil te binden die stil bleef zitten. Met de uil op zijn arm liep hij naar een raam en de uil vloog weg. "Hoi," Vluchtig keek hij het meisje even aan, maar toen hij zag dat ze een Griffinder was deelde hij haar in in de groep onbelangrijk.

Cosette keek even naar de jongen en zag dat hij in Slytherin zat. Kwam ze nou echt alleen mensen van andere afdelingen tegen? 'Ook geen eigen uil?' vroeg ze, om maar een gesprek aan te gaan, nouja, om tenminste een poging te doen tot.

Loren leunde met zijn armen over elkaar tegen de muur. "Ik heb er wel een, maar die is jagen." Normaal zou hij het meisje afgesnauwd hebben en daarna gewoon weg zijn gelopen, maar op dit moment was alle afleiding welkom. Niet dat hij gezellig zou gaan zitten kletsen over vanalles en nog wat, maar het kon toch geen kwaad om op haar vragen te antwoorden? "Even een vraagje. Kom jij heel toevallig uit Frankrijk?"

Eleonora liep de uilenvleugel binnen. ze kwam hier altijd om na te denken, en haar uil was er hier om haar te troosten. ze liep de ruimte binnen en zag tot haar verbazing twee mensen in de ruimte staan. een jongen en een meisje. ze deed als of het haar niet interresseerde en lokte Niri naar beneden en begon hem te aaien

Cosette knikte, uilen moesten ook eten natuurlijk. Logisch. 'Toevallig wel ja. Ik zat eerst op Beauxbatons, maar daar ben ik vorig jaar afgestuurd.' Ze grijnsd eventjes, op zich vond ze het niet zo erg, ze had het nooit erg leuk gevonden daar. Ze vond het echter wel onzin dat ze weggestuurd werd terwijl het nieteens haar schuld was geweest.

"Weggestuurd? Wat had je dan gedaan?" Dat nieuwtje maakte Loren wel nieuwsgierig. Hij had samen met anderen al heel wat kattenkwaad uitgehaalt, was bijna over de grens gegaan. Loren was iemand die wist wanneer hij de grens overschreden had en kon altijd optijd stoppen. Zijn bruine ogen volgde het meisje dat binnenkwam even, maar hij focuste zich al snel terug op het meisje voor hem en keek haar vragend aan.

Eleonora luisterde met gespitste oren. ondertussen bond ze een klein, wit briefje aan de poot van haar uil.

'Ik heb niks gedaan, ik werd alleen als schudlig beschouwd.' Cosette rolde even met haar ogen, onzin was het ook. 'Er was zo'n groepje meiden, echt verschrikkelijk die drie, die mij altijd moesten hebben.' Ze haalde haar schouders op. 'Is ze nog gelukt ook.'

Zijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog in een geforceerde glimlach. "Ze kiezen altijd de zwaksten uit," zei hij met zangerige stem. Dit was een glimp van de oude Loren: spottend en anderen afbrekend. Toch waren de pretlichtjes die altijd in zijn ogen gedanst hadden nog altijd niet terug, daarvoor miste hij Anna te hard. De jongen keek naar de grond toen hij aan het meisje dacht. Aan haar mooie rode haren en levendige groene ogen.

'Zwak?' Cosette schudde lachend haar hoofd. 'Ik ben niks zwak. Denk je nou werkelijk dat ik zomaar over me heen liet lopen? Natuurlijk niet.' Ze wierp haar blik op het plafond. 'Ik heb die meiden hun verdiende loon gegeven, ik was toch al van school gestuurd.' Nonchalant haalde ze haar schouders op.

"Zo erg zal het wel niet geweest zijn." Lorens stem bleef zangerig en spottend klinken. Hij heeft Gryffinders altijd al als de zwakke afdeling bestempeld, naast huffelpuf dan. Het was algemeen bekent dat Slytherin het niet met Gryffinder kon vinden en daar was Loren het perfecte voorbeeld voor.

'Loren,' klonk de zangerige stem van het meisje in de hoek. 'Jij zou eens moeten leren dat je niet perfect bent.' Eleonora stond bij het raam, met de rug naar de twee leerlingen toe. ze fluisterde iets in het oor van haar uil en deze vloog weg. daarna draaide ze zich om. 'Jij vindt jezelf heel wat hè?'

De uilenvleugel was zeker niet Gabriëlla's favoriete plek van het kasteel. Ze hield niet zo van dieren en doordat ze in een dreuzelbuurt was opgegroeid waren er nooit zo veel uilen bij haar thuis geweest. Nu was het echter noodzakelijk, haar moeder was binnenkort jarig en ze had haar een brief geschreven. Meteen liep ze richting de school uilen en koos een geschikte uit, een grote maar rustige kerkuil.

Beth liep met een verveelde blik in haar ogen de trap naar de uilenvleugel op. Normaal kwam ze hier niet, tenzij ze dringend een brief moest versturen, zoals nu. Eenmaal binnen keek ze om zich heen, het meisje dat er ook stond negerend, op zoek naar haar uil. Waar zat dat rotbeest? 'Aimee, kom hier!' riep ze in een dwingende toon en de witte uil kwam aanvliegen.

Gabriëlla keek met grote ogen naar een meisje dat naar binnen kwam en haar uil riep. Ookal hield ze niet zo van dieren, ze had er wel respect voor. Dat kon ook te maken hebben met haar angst. Onhandig probeerde ze haar brief vast te binden aan de poot van 'haar' uil, maar het beest had geen zin. 'Werk eens mee!' zei ze lichtelijk geïriteerd.

Beth rolde met haar ogen om het meisje terwijl ze de brief aan Aimee's poot bond. 'Je weet naar wie,' zei ze tegen de uil en ze liet haar buiten los. Nog even keek ze haar na, of het domme beest wel de goede kant op vloog voor ze zich weer omdraaide. 'Het gaat echt niet lukken op zo'n lieve manier hoor? Die schooluilen moet je hard aanpakken.'

Gabriëlla draaide zich om. Het was het meisje dat zo gemeen deed tegen haar uil. 'Oh,' zei ze een beetje verbaasd terwijl ze de uil naar zich toe trok. 'Ik ben niet zo goed met dieren.' Ze voelde zich een beetje opgelaten, zelfs de uil keek haar aan alsof ze gek was. 'Ze je misschien willen helpen?' vroeg ze toen maar, omdat dat het enige was dat ze nog kon doen.